Onlangs werd bekend dat The Passion 2017 in Leeuwarden zal zijn. Nu ben ik erg fan van The Passion. Ik ben verder niet gelovig, en in mijn ogen hoeft dat ook niet om ervan te kunnen genieten. Ik geniet van het creatieve spektakel, de bestaande liedjes die het verhaal gaan maken en hoe het in beeld wordt gebracht. In mijn blog The Passion 2016 leg ik nog verder uit hoe veel ik ervan geniet.

Nu zat ik mijn jeugdfoto’s in te scannen, en druk te delen op mijn facebook, toen ik geïnspireerd werd door het interview met David Grifhorst op NPO Radio 2 over het aanstaande spektakel in Leeuwarden. Zo ontstond mijn idee, om mijn persoonlijke versie te gaan maken! Dan niet over mijn laatste uren zoals The Passion dat wel doet over Jezus. Nee, ik maak zo mijn levensverhaal, daarom heb ik de naam ook aangepast. Ik heb voor de naam gekozen La Mia Passione, omdat op die manier het woord ‘Passion’ erin voorkomt en het mijn knipoog is naar het katholieke geloof, waar ik als kind vreemde ervaringen mee had.

Family Time

Met een vader die uit Bulgarije kwam gingen we uiteraard ook naar Bulgarije op vakantie. Of eerder gezegd op familiebezoek, maar voor mij was dat ook vakantie. Voor mij waren die vakanties een groot feest. Behalve dan die keer dat ik persé met de zoon van een kennis mee wilde naar een Bulgaars jeugdkamp. Die twee weken waren toen rampzalig! Nu achteraf kan ik er om lachen. Voor een Westers meisje was het daar eigenlijk knap ouderswets en ik kon niet omgaan met het dictatuur, want streng was het! Dat is nog wel een leuk verhaal voor een andere blog.

Het was feest als we in Bulgarije waren. Ik speelde de hele dag buiten met vrienden daar uit de buurt of mijn neefje. Van ’s morgens vroeg tot wanneer het maar ging. We gingen er namelijk ook op uit. Ik heb heel wat kloosters bekeken, want mijn vader wilde ons de fresco’s graag laten zien die hij veel had gezien toen hij op de kunstacademie zat.

Ook gingen we vaak uit eten. Niet naar een restaurant, maar naar familie van aangetrouwde familie of naar oude vrienden van mijn vader. Meestal aten we overdag thuis, waar we dan logeerden. Tussen het spelen door dan. Vaak genoeg was ik in geen velden of wegen te bekennen en at ik een stuk watermeloen mee bij vriendinnetjes uit de buurt. Wat ook gebeurde, als ik bij mijn ene oom en tante de deur uit liep en de steeg met daarin 3 trappen afging, dan stond ik midden in het centrum. Ik had van mijn ouders geld gekregen, maar alles was daar zo goedkoop. Dus ik trakteerde iedereen met de regelmaat op ijs en snoep.

Ondertussen was ik me ook gaan interesseren voor het cyrillische schrift. Ik wist al hoe ik mijn naam moest schrijven. Mijn vader had het alfabet voor me opgeschreven. Ik vroeg dan om woorden, zoals: schoenen, bloemen, verstoppertje, brood, ijs, drinken, boek etc…, in het Bulgaars en aan de hand van alfabet zocht ik dan op hoe ik dat schreef. Mijn vader vond het leuk, maar ook mijn grootouders, ooms en tantes hielpen me erg graag.
Het gebeurde eens dat we aan het winkelen waren. Ik vroeg aan mijn vader of ik een ijsje mocht, maar hij zei dat er nergens in de buurt iets was waar je ijs kon halen. Ik pakte zijn hand en draaide me half om, en wees naar de overkant, ‘Kijk dan, daar staat “Zladolet” (fonetisch geschreven), dat betekend ijs!’ Mijn vaders mond viel open en hij begon te lachen, ‘Wat maak je me nu?’ Ik had gelijk namelijk en mijn vader moest nog even wennen aan mijn slimme actie.

De kraan van het fonteintje helemaal open gedraaid…

Wat nog wel een grappig verhaal is. Ik was op mijn 12de verliefd op een jongen. Dat vertelde ik aan mijn oma, want mijn oma wilde natuurlijk altijd alles van haar kleindochter weten. Als eerste wilde ze weten hoe hij eruit zag en hoe oud hij was. Tot in detail beschreef ik hem en vertelde dat hij ook 12 jaar was. Oma wilde weten of hij ook verliefd op mij was. Dat wist ik niet, want ik had het hem niet verteld. ‘Hoe heet hij eigenlijk?’, wilde oma weten. Ik vertelde dat hij Marco heette. Oma moest lachen en ik begreep niet waarom. Mijn vader kwam erbij en ik vroeg waarom oma moest lachen. Mijn vader vroeg het en oma vertelde het aan hem. Hij moest ook lachen en vertelde toen, ‘Zoals Bello bij ons een naam voor een hond is, zo is Marco hier een naam voor een ezel!’ Ik moest ook lachen en mijn verliefdheid was spontaan over. Het zal karma zijn als je weet hoe mijn huidige liefde van achternaam heet 😉