Levensles: Eerlijk Is Heerlijk

Na een pauze van zo’n anderhalf jaar pak ik nu mijn bloggen weer op. In mijn leven is veel gebeurt. Tja, in wiens leven eigenlijk niet sinds 16 maart 2020? Die datum staat zo in mijn geheugen gegrift. Dat was namelijk de datum van mijn laatste blog, een brief aan Mama, omdat het haar geboortedag was en de eerste na haar heengaan.  Op die dag kwam Mark Rutte voor het eerst op tv kwam ivm de Corona om het land in te lichten. Het was bizar om op die dag tijdens zijn speech te denken, “Nou Mam, gelukkig ben je op tijd over gegaan.” Het rijmt totaal niet met je gevoel. Je mag gerust van me weten, de nacht erop heb ik me leeg zitten braken boven het toilet. Niets loos, mijn emoties vonden op die manier hun uitweg. Dat bracht een klein beetje verlichting, maar niet veel. Tijd om bij mijn verdriet stil te staan had ik nog niet genomen sinds de dood van Mama. En dat terwijl ik wel beter weet door mijn coaching-studie. Toch was doorgaan mijn credo en door de corona moest ik dat ook blijven doen, ivm mijn werk.

 

Afscheid

Ondertussen gebeurde er veel langs de zijlijn van mijn leven. Er was me te vaak gezegd dat ik te goed van vertrouwen was met mensen. Dat kwam nogal uit, en ja dat deed pijn. Toch zal ik niet zeggen dat ik slachtoffer ben geworden van mensen die minder of helemaal niet eerlijk zijn. Ik zie hen namelijk als slachtoffers van hun eigen gedrag. Als je zo bent of zoiets kunt, dan ben je in mijn ogen niet blij met jezelf en heb je doorgaans iets te verbergen. Afscheid nemen was dus wat centraal stond in mijn leven zo de afgelopen 2 jaar. Niet door de dood, maar door onenigheden. Toch vind ik het “gemakkelijker” afscheid te nemen door de dood dan door onenigheden, omdat de dood bij het leven hoort. Bij afscheid door onenigheden tussen mensen blijf je doorgaans met vragen of andere losse eindjes zitten. Daarnaast had mijn familie me laten vallen als een baksteen. En waarom? Na alle waarschijnlijkheid omdat dat ik niet naar ze had geluisterd in het afscheid rond mijn moeder. Toch waren zij niet mijn moeders vlees en bloed en dat ben ik wel. Het meest pijnlijke ervan was dat Mama het na de scheiding van mijn vader altijd heeft gezegd. Als zij er niet meer zou zijn dan zou onze familie ook niets meer met mij te maken willen hebben. Daarop had ik dan boos gezegd dat ze jaloers was.

 

Gelijk

In 2013 waren Mama en ik samen in Berlijn. Ze was toen al door een geriater onderzocht op dementie, maar daar was toen niets uitgekomen. Ik voelde aan mijn water dat wanneer ik een gesprek over het leven wilde hebben, ik dat nu moest doen. Dat deden we in etappes, daar in Berlijn. ’s Avonds na het eten heb ik haar gevraagd waarom ze dacht dat onze familie mij zou laten vallen als zij er niet meer zou zijn. Haar antwoord was, ‘Dat hebben ze ook met mij gedaan na de scheiding van Papa. En wat jou betreft, ze weten niet wat ze aan je hebben. Jij bent in hun ogen een clown en iemand die het leven niet serieus neemt. Ze accepteren je en gebruiken je als ze je nodig hebben.’ Daar zaten we dan op een terras in Berlijn, en het enige wat ik vroeg was, ‘Maar toch niet voor…?’ Mama zei niets, stak haar sigaret op en draaide haar hoofd om.  We hebben even zitten zwijgen, totdat Mama na een paar minuten zei, ‘Ja kind, de waarheid is hard, maar let op mijn woorden!’ Inmiddels is me heel duidelijk geworden dat ze gelijk heeft gekregen. Onderaan deze blog plaats ik een tekst van Rani Savitri. Deze gaf me steun en bracht me rust. Het is goed zoals het is. Nu achteraf blijkt dat ik mezelf te veel heb opgeofferd voor hen. Eigenlijk is het dus niet meer dan logisch dat zij me nu mijn vrijheid hebben gegeven. Ik mag genieten en dat doe ik nu dan ook.

 

Test

Er is niet alleen maar ellende geweest, want in het donker zijn er altijd lichtpuntjes, dus ook bij mij. Zo heb ik namelijk mijn diploma behaald voor Senioren Coaching. Dat bracht me op het idee om zelf eens een paar sessies te hebben, want aan mijn rouw had ik weinig tot niets gedaan. Al snel vond ik een coach waarmee ik een goede klik heb. Was ik voorheen op mijn hoede met hulpverleners, nu durfde ik voor het eerst mezelf wel te laten zien. Tot dan toe waren er 6 personen die werkelijk van mij weten hoe ik over het leven en wereld denk. Mijn coach weet dat inmiddels ook.  Na mijn verhaal had ik gezegd, ‘Kijk, en zo mag je niet denken en praten.’ Ze vroeg me waarom dat niet zou mogen. Oké, het mocht wel, maar het was niet gewenst. Haar volgende vraag was of ik wist wat HSP was. Dat zijn Hoog Sensitieve Personen, dat wist ik, maar dat was ik niet. In mijn ogen waren dat mensen die te veel over het leven en de wereld zeurd.. eh…. Toch zei mijn coach, ‘Het is een tip van me dat je zo’n test doet, het hoeft niet.’ Eenmaal thuis heb ik eerst een boek via de bibliotheek gereserveerd. De volgende dag had ik ‘m in huis en daar stond een test in. Daarop deed ik die test. Het waren iets van 25 vragen die je met ja of nee moest beantwoorden. Als ik 14 vragen of meer met ja had beantwoord dan zou ik een HSP zijn. Ik had 2 met “Nee” beantwoord. Mijn coach zei later, ‘Zie je wel, je bent niet gek of vreemd. Jij hebt een andere kijk op het leven en de wereld. Achteraf kan je alles gemakkelijk invullen, maar ik moest toegeven, hoe vaak er wel niet tegen me gezegd was dat ik me alles te persoonlijk aantrok. Of al die andere clichés als dat ik onzeker , zo enorm gevoelig, emotioneel, te goed van vertrouwen, een spelbreker, een einzelgänger en te lief ben. Het hoort er allemaal bij.

 

Puzzelstukken

Als je denkt dat ik blij was omdat het een naam had, niet echt. Ik heb alleen gezegd, ‘Natuurlijk, dat stempel ontbrak nog.’ Mijn teleurstelling was in eerste instantie enorm. Eenmaal thuis ging ik verder in het boek Hoog Sensitieve Personen van Elaine N. Aron en langzaam vielen (en vallen nog steeds) de puzzelstukken op hun plek. Zoals een manager ooit tegen me zei, ‘Wat ik het meest in jou waardeer is je eerlijkheid en hoe jij je in anderen kunt verplaatsen.’ Nu zie ik pas dat die 2 juist mijn handicaps zijn geweest, want als er “te” voor staat is dat minder goed. Minder goed inderdaad. Het is wel goed, maar je moet er anders mee omgaan. Dat weet ik nu.  Inmiddels leer ik om hoe ik kan omgaan met mijn hoog gevoelige kant, aanvaard ik het en ben ik er zelfs blij mee.

 

Als afsluiting nog de tekst waar ik eerder over schreef. Ik vond deze op de site van lichtwerkersnederland.nl  en de tekst is van Rani Savitri.