dyezzie.nl

Onlangs was ik bij tante Josje en dan kijk ik graag even bij haar boeken. Ze leest graag en krijgt van een kennis geregeld oude boeken. Over twee boeken was ik wel verbaasd geweest en ik vroeg of ze beide boeken gelezen had. Het ging om 2 pure horrorverhalen die waargebeurd zijn.

Het eerste boek was De Kelder Kinderen van John Glatt. Het gaat over het gruwelijke verhaal van Jozef Fritzl. Ter herinnering dat was het incestmonster van Oostenrijk die zijn dochter Elisabeth ontvoerde en haar 24 jaar schuil hield in de kelder onder zijn huis. Mijn tante had het gelezen en het hele verhaal was afschuwelijk. Toch zou ik het eens moeten lezen zei ze. Het gaat ook om de verhalen erachter zoals de psyche en wat er daarna gebeurde. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt en eerlijk, het boek leest als een trein. Ik kon er trouwens mijn hele verstand niet bij. Hoe had dit kunnen gebeuren? Wat een makke schapen waren het daar gedurende de bouw van die kelder. Hij had iedereen flink om de tuin geleid, maar hoe stom kon men zijn om alles maar zo te geloven. Er werd ook uitgelegd over wat de psyche bij Elisabeth had gedaan en hoe het verder ging nadat ze bevrijd was. Het verhaal wordt verteld tot na de veroordeling van Fritzl.

Het tweede boek was Stil In Mij, overleven bij de nonnen, van Daniëlle Hermans en Esther Verhoef. We weten genoeg over het misbruik binnen de kerk met kleine jongetjes, maar dit gaat dus om de meisjes en alles speelt zich in Nederland af. Het zijn allemaal losse ervaringen die gebundeld zijn en ook dit is nog maar het topje van de ijsberg. Wat een ellende is dat geweest. Waar ik het meest van schrok, er zat een leeftijdsgenoot bij. Dat betekend dat het in de jaren 80 nog steeds voorkwam. Nu heb ik al niets met de kerk, meer vanwege hoe ze daar over de homoliefde denken, maar door dit zo te lezen bedacht ik wel dat ze het daar zo waar “uitgevonden” hebben. En alles maar onder het tapijt vegen. Walgelijk!
Mooie boeken zijn het niet, maar toch aanraders.

Triest vond ik het nieuws van het overlijden van Charles Aznavour. Het bracht me even terug naar vroeger. Mijn ouders hielden van zijn muziek en zo kreeg ik dat ook mee. Ik zag het weer voor me hoe mijn ouders meezongen met zijn nummers en dan vooral dat stukje: “For me, For me, For me, Formidable”.
Toch schrok ik vanmorgen nog meer. Ik las over het overlijden van Montserrat Caballé, de beroemde Spaanse operazangeres. Ik kende haar vooral van haar album en single Barcelona met Freddie Mercury. Ik vond en vind de hele cd erg lekker om te luisteren. Vroeger was die cd een soort van wapen voor me. Het was in de sjoelstrijd tegen mijn ouders en dan vooral tegen mijn vader. Ik sjoelde erg graag met mijn ouders. Ze waren veel beter dan ik, dus winnen deed ik het nooit. Een enkele van mijn moeder, maar mijn vader was uitgesloten. Die gooide standaard van de 30 sjoelstenen er 28 in en vaak genoeg ook alle 30. Hij stond ook niet, zoals de meesten doen, maar hij zat. Hij vouwde zijn hadden in een soort van schietmechanisme en dan “BAM”, alles erin in 3 beurten. Zodra hij begon zette ik dus die cd aan. En als hij aan de beurt was dan begon ik te playbacken en een ballet op te voeren in de keuken naast de sjoelback. Ik moest hem uit zijn concentratie halen had ik bedacht. Dat lukte deels, dus nee, ik heb nooit gewonnen van mijn vader met sjoelen.
Hieronder niet het nummer Barcelona, maar The Golden Boy Live. Dat is wel zo leuk, want hier moest ik ook een compleet Gospelkoor vertegenwoordigen in de keuken naast de sjoelbak:

Donderdag vond ik een minder fijne dag. Het begon echter wel leuk, want ik moest weer mijn bloed laten checken. Niets ernstigs, maar moet wel 1 keer in de 2 maanden. Daar zal ik jullie verder niet mee lastig vallen. Eenmaal bij de huisarts was het er druk. Ik kwam binnen en groette, er was 1 iemand die me aankeek en nogmaals Hallo zei. Vond ik vriendelijk, maar ik had geen idee wie het was. Naast haar was nog plek en ze noemde mijn naam. Ze had me herkend van Facebook. Leuk! We hadden een heel gesprek en spraken af om vlot eens koffie te gaan doen.
Verder had ik toch echt mijn dag niet. Om een vrij logische reden. Het was Dierendag en ik miste Tos ENORM! Eenmaal thuis heb ik de rest van de ochtend lopen janken. Er wordt me wel eens gevraagd waarom ik niet een nieuwe kat neem als ik Tos zo mis. Het antwoord heeft 2 redenen. Mike is er allergisch voor. Bij Tos viel het mee, maar hij kwam dan ook niet in de huiskamer. De andere reden is dat ik al misselijk bij het idee word. Ik kan en wil Tos niet vervangen, de ruimte die hij inneemt in mijn hart wil ik hem niet laten delen met een andere kat! We hebben nu trouwens vissen. Leuk, maar ik kan er niet mee knuffelen, dat mis ik wel. Toch is een kleiner dier ook geen optie gezien Mike’s allergie.

Het was me het weekje wel, wel veel tranen, maar over het algemeen heb ik genoten. Ik kreeg afgelopen donderdag (terwijl ik dus verdrietig was) goed nieuws. Dat is voor nu niet aan de orde, want dat is pas half november. Dan kom ik er vanzelf op terug. Voor nu wens ik jullie een fijn weekend. Mijn weekend is weer om, dus ik ga zo naar mijn werk.

Adios!