Categorie: Vrienden

“Lieve Melle,

Wat me nu weer gebeurde. Iets wat ik totaal niet had zien aankomen, maar het was er opeens. Hup, als een duveltje uit een doosje. Niets ernstigs ofzo, maar sinds het gebeurde is mijn gevoel van jou missen weer even flink opgelaaid.

Van zondag op maandag lag ik weer wakker met pijn. Meestal duurt zo’n aanval een uurtje en daarom stond ik op en liep ik even heen en weer. Eenmaal in bed keek ik op mijn mobiel en zag ik een melding op fb. Nieuwsgierig opende ik het en ik zag een vriendschapsverzoek van ene Ruud (ik mag de naam noemen). De achternaam zei me niets. De pijn zakte af, maar ik kon niet slapen, die naam…. Vaag kwam het me toch bekend voor. Zou ik het accepteren of niet? Voor nu kon ik niets zien op zijn Facebook, dus dan toch maar? Nee, ik verwijderde het, er was geen eens een normale profielfoto.

De volgende dag besloot ik om al mijn video’s op Facebook te bewerken. Naarmate ik bezig was viel het kwartje. Ruud! Ruud was rond 1996 korte tijd een vlam van jou! Ik ging zoeken en deed hem een vriendschapsverzoek, die vrijwel meteen werd geaccepteerd. Ik bekeek zijn Facebook, maar veel was er niet te zien. Opeens reageerde hij op een bericht van mij. Dat het zo leuk was dat hij me gevonden had en…. hoe het met jou ging en of we nog steeds zo hecht waren. BAM! Ik begon te janken als een klein meisje. Nu moest ik zeggen dat je niet meer leefde. Dat je al bijna 18 jaar naar de andere kant bent. Ik weet niet of het raar is, maar ik vond het moeilijk. Ja zelfs na zo’n lange tijd en aan iemand die eigenlijk een voorbijganger was geweest in jou leven, want het had max. 3 maanden tussen jullie geduurd. Ik besloot hem uit te nodigen voor de chat, want ik wilde het niet in de reacties zetten. Daarom antwoordde ik dat we nog steeds zo hecht zijn, maar op een andere manier. Hij was nieuwsgierig en zo zaten we vlot te chatten. Ja natuurlijk schrok hij, hij was na mij ook naar jou gaan zoeken, maar je kunt mijn vrienden niet bekijken op Facebook.

We zaten vlot in een leuk gesprek. Het ging over hoe we nu in het leven staan. Hij is getrouwd, heeft een kind, werkt als docent geschiedenis, heeft 2 honden en woont in…. Duitsland! Verder haalden we herinneringen op aan jou en ik wees hem op mijn blogs over jou. Hij heeft een aantal gelezen schreef hij en dat heel goede herinneringen bij hem omhoog gebracht. Hij had ook blogs gelezen van me op Mantelzorgelijk over mijn moeder en de Alzheimer. Hij reageerde zo aardig, dat wanneer ik wilde uithuilen ik bij hem terecht kon, omdat ik jou moet missen. Ik weet dat je nu over je wolk rolt van het lachen, want je weet, Duitsland werkt voor mij erg helend. Het was best bijzonder te noemen.

Wat hij ook nog schreef was over gesprekken tussen jullie over mij. Je had hem meteen verteld dat ik niet alleen je beste vriendin was, maar ook je soulmate. Ik zou altijd voorrang krijgen en je wist dat het andersom ook zo was. Dat kwam zo ontzettend bij me binnen. Het liet me niet los.
Vannacht was ik weer wakker van de pijn. Ik liep weer even om en opeens waren daar de woorden. Eenmaal in bed heb ik het meteen opgeschreven. Nee ik ben geen dichter of, dit was gewoon wat bij me opkwam en misschien kunnen anderen er wat aan hebben. Je weet hoe ik ben. Vandaag heb ik het uitgewerkt. Ik plaats het hieronder.

Het is leuk om met iemand over jou te kunnen praten en herinneringen op te halen. Al duurde het max. 3 maanden, we hebben met zijn drieën ook veel gelachen. Ik kan niets anders dan dankbaar zijn.

I Love You Honeybunch!

Liefs en een Dikke Kus,
Dyezzie”