Categorie: Persoonlijk
Bezig Met Mijn Wens!
Ja het heeft lang geduurd, dat weet ik. Faalangst? Ja, best wel. Dat wat ik wil is ook best wel ongewoon. Werken in de Huiselijk Geweld-sector. Zoiets kan nooit een meisjesdroom zijn, en dat was het bij bij ook zeker nooit! Tot ik het zelf voor de kiezen kreeg en er mee moest dealen, eruit moest komen en mijn leven weer moest oppakken. Ja, ik heb de nodige therapie hierin gehad, maar dat betekende niet dat ik er zo maar aan toe was om er mee aan de slag te gaan voor anderen!
Inmiddels is dat wel het geval. Je kan hierin zeggen dat ik mijn oude ik voor 95% terug gevonden heb. Die laatste 5% zijn de littekens die zijn blijven zitten. Zei men eerder wel eens dat ik daar nog aan moest werken. Inmiddels weet ik, littekens blijven zichtbaar, ook zitten die op je ziel en dus in me. Zo ver als ik nu ben, daar ben ik trots op! Het blijkt wel dat ik een vechter ben.
Op 13 juli j.l. plaatste ik mijn blog Mijn Droombaan. Hierop kreeg ik een reactie dat ik wellicht zelf hiermee aan de slag kon als ZZP-er. Dat vond ik wel een brug te ver. Tot ik nog eens een gesprek aanvroeg met Marie mijn hypnotherapeute van Praktijk HaRT. Marie gaf me net dat ene zetje dat ik nodig had.
Inmiddels ben ik al aan de slag met mijn eigen Power Point-presentatie. Ik vind namelijk dat het onderwerp Huiselijk Geweld nog te veel in de taboesfeer zit. Begrijp me niet verkeerd, want ik begrijp het volkomen! Natuurlijk, ik wilde destijds ook niet mijn verhaal vertellen, ik schaamde me rot! Maar inmiddels niet meer. En wat ik wil is mijn verhaal doen! Aan hulpverlenenrs, op scholen, aan buurtverenigingen, bij bedrijven en aan iedereen die een voorbeeld wil. Ik wil een voorbeeld zijn. Aan mij kun en zou je geen moment vermoeden dat ik het heb meegemaakt. Inmiddels weet ik ook, was er maar iemand geweest die zoiets had gedaan. Dan had ik er anoniem heen gekund. Het dan niet nodig dat ik mijn geheim had gedeeld, maar ik had handvaten gekregen. En juist dit is mijn drijfveer.
Vanavond heb ik mijn nieuwe site gemaakt. Die gaat aangevuld worden. Met delen uit mijn verhaal, maar niet alles. Ik wil namelijk een boek gaan uitbrengen, waar het hele verhaal in komt. En ik wil mijn presentaties gaan geven.
Dit alles om mijn steentje bij te dragen het onderwerp Huiselijk Geweld deels een gezicht te geven, deels uit de taboesfeer te halen (ik heb niet de illusie dat het helemaal gaat lukken, want je schaamt je te pletter als je in zo’n situatie zit) en nog meer om handvaten te geven aan slachtoffers en ook aan hun omgeving.
Sluit je ogen niet voor Huiselijk Geweld, maar HELP! Een betere wereld begint bij onszelf, en dit is wat ik kan en wil doen!
Hier de link naar mijn site, hij wordt steeds verder uitgebreid: Geheimen Achter De Voordeur
Mijn Haar-ding, Goed Opgelost!
Gisteren schreef ik heel open over mijn issue met mijn haar in mijn blog Lang Haar Of Kort Haar. Wat ik hoopte gebeurde, het luchtte mezelf behoorlijk op. Wel was mijn eerste handeling na het plaatsen van die blog de kapper te bellen voor een afspraak voor vandaag. Dat vooruitzicht deed me ook erg goed. Vandaag om 12:20 uur had ik de afspraak bij Toni & Guy.
Ik liet Jessica, de kapster die me behandelde, de foto’s zien hoe ik het eerder had gehad. Na het wassen en een kort overleg begon ze te knippen. Ze liet me zien hoe het was als het iets langer zou blijven. Dat was me nog iets te lang, ik wilde er nog een klein stukje vanaf. Zo gezegd zo gedaan. Ondertussen keek ik steeds blijer in de spiegel. Nu het langer is kan ik het goed dragen met mijn krullen, ik kan een fraaie hoge “hanekam” maken en Jessica heeft voor mu mijn haar nog even bewerkt met de stijltang. Dat kan dus ook nog. Ik ben er echt ongelovelijk blij mee!
Was ik lopend naar de kapper gegaan, ik zweefde naar huis en keek in ALLE etalages en ramen! Nee, niet om te kijken wat er binnen te bekijken viel, nee puur om naar mijn kapsel te kijken, zo ontzettend tevreden ben ik.
Eenmaal thuis was ik wel benieuwd naar de reactie van Mike en Nick. Mike zei: “Je straalt weer als vanouds, ik heb mijn oude Dyezzie terug! Het is ook ontzettend goed en mooi geknipt, beter als bij je vorige kapper in Zoetermeer eerlijk gezegd.” Mike is zelf kapper geweest en ziet dat. Nick vond het me ook goed staan en gaf me een knuffel. Kortom, dit is mijn dag!
Oh, wat ben ik tevreden en heel erg blij! Hier het eindresultaat, al moet ik de korte stukken morgen even in de verf zetten đ
Achterkant
Voorkant
Lang Haar of Kort Haar?
Ik weet even niet wat te doen. Mijn haar is nu zo lang dat ik het in een staartje draag. Daarmee ben ik over het moeilijke punt heen. Toch weet ik niet wat ik wil, lang of kort. Dat heb ik wel eens op fb gevraagd. Niet om, zoals je wellicht zou denken, complimenten. Nee, ik vraag het in verband met iets anders. Tot nu toe heb ik alleen nooit durven zeggen waarom ik het vraag. Het is wellicht ook wel gĂȘnant. Nu ga ik dat wel doen. Hopelijk lucht dit voor mij op.
Tentijde van mijn scheiding wist ik al, mijn lange haar gaat eraf. Toch wachtte ik daarmee, want ik had het plan bedacht om mijn haar te gaan doneren. Daarbij heb ik sponsoren gezocht die me een bedrag gaven als ik het af zou knippen. Mijn doel was 500,- euro bij elkaar te sparen, en dat haalde ik ruim. Dat geld was voor het KWF. Ik liet het pas knippen op zaterdag 15 december . Dat was namelijk in het weekend voor de 18de, de sterfdag van mijn vader die overleden was (in 2011) aan kanker. Niemand had ik die datum verteld, dus het was voor iedereen een verrassing.
Toch was dat niet de reden waarom mijn haar eraf moest. Nee, dat was een hele andere reden. Mijn agressieve ex had me vaak bij mij haren gegrepen. Dacht ik eens slim te zijn tijdens dat huwelijk en mijn haren af te knippen, dat resulteerde in dat ik mij voor anderhalve week heb ziek gemeld op mijn werk. Dan hoef ik verder niet te melden hoe ik eruit heb gezien denk ik.
Meteen na de scheiding had ik hulp van de psycholoog. Hierbij zat ik ook in een therapiegroep. Opeens was ik daar met een korte coupe en men vond het me goed staan. Trots vertelde ik waarom ik het had gedaan, de echte reden hield ik voor mezelf.
Totdat een andere dame in de groep een paar weken erna eens begon te huilen. Eigenlijk wilde ze ook kort haar, want haar ex had haar altijd bij haar haren gegrepen. Ze zag mij nu al een aantal weken met kort haar en vroeg zich af of dit een oplossing voor haar was. Ik bleef stil, wilde hierin geen mening geven. De psycholoog vroeg echter wat haar ex dan had gedaan. Ze vertelde dat hij haar bij haar haren had gegrepen en dan, om extra grip te krijgen zodat ze echt geen kant op kon, zijn hand omdraaide. Hierop kon ik mijn tranen niet verbergen. Eerst zag niemand het, tot er iemand was die tegenover me zat zei, “Ik denk dat hier iemand dezelfde ervaring deelt, of niet Dyez?” Kom dan maar eens uit je woorden, dat lukte me niet en een waterval aan tranen kwam eruit.
In een aparte trauma-sessie vroeg de psych aan mij of ik een sessie wilde ivm mijn haar. Dat deed ik, maar halverwege moest ik plots naar het toilet om te braken. Ik wilde daarna niet verder gaan. Mijn haar was kort en het zou wel slijten.
Dat deed het niet. Vorig jaar bij de hypnotherapie liet ik het ook vallen. De therapeute vroeg of ik het in een sessie mee wilde nemen, maar ik de herinnering aan die traumasessie bij de psych hield me ervan af.
Nu heb ik mijn haar weer in een staartje. Wat de wonden nu nog zijn? Deze:
– Ik kijk liever niet naar foto’s van mezelf uit die tijd met lang haar
– Als ik alleen over straat ga voel ik ongemakkelijk en laat de muziek op mijn telefoon uit
– In het ov blijf ik staan als ik niet rug aan rug kan zitten, of op een bank tegen een wand aan
– Ik schrik met de regelmaat wakker als ik mijn haar niet in een staartje heb als ik ga slapen, omdat ik zelf op mijn haar lig
– Ik voel me er onzekerder door
Nu zit ik met een dilemma, laat ik het groeien of niet? Ik zeg nee, want kort haar staat me goed, is veel gemakkelijker en dus om alle bovengenoemde redenen wat me dan toch rust geeft en me meer zelfvertrouwen geeft.
Maar ik zeg ja om weer die vrijheid te kunnen hebben dat ik baas ben over mijn eigen haar! Wat zo’n eikel wel niet aangericht heeft en hoe ongelovelijk diep dit bij me is binnengekomen is eigenlijk te erg voor woorden. Daar schaam ik me best wel voor.
Het voelt eng om nu eens zo open en eerlijk te vertellen, wat dit allemaal me gedaan heeft en dus nog doet. Moet ik er dan toch nog maar een therapie-sessie aan wagen? Dat vind ik zelf zo gĂȘnant. Het is maar haar!
Dit schreef ik gisteren, op 2 mei. Vandaag op op 3 mei schreef ik hierover deze blog: Mijn Haar-ding, Goed Opgelost!
Herkenning bij Robbie Williams
Nee, een echte fan van Robbie Williams ben ik niet. Aan Take That had ik ronduit een hekel. In die tijd werkte ik bij de receptie op een school en veel meisjes vielen in katzwijm voor de heren. Met dat nummer “Babe” kreeg ik ze flink op de kast ook. Dan kwamen ze in de pauze even langs, en kwam dat nummer op de radio dan moest de radio harder bij dat nummer. Ik lulde er lekker doorheen, ‘Let eens op die tekst! Hij heeft het leuk met haar, maar gaat weg en ze blijkt zwanger. Nou daar is hij weer, jaren later en verdomd hij ziet het manneke en die lijkt op hem en meneer wil het weer proberen. Wel mooi als de poepluiers aan de kant zijn! Hufters zijn het, stuk voor stuk!’ En happen dat die meiden deden, i loved it! Meer lezen