Nog 1 nachtje slapen en dan is het zo ver! Morgenavond om 20:30 uur op NPO 1 is op televisie de live uitzending te zien. Via NPO Radio 2 kun je er live naar luisteren. Op live.thepassion.nl kun je het ook live online volgen.
Zelf heb ik voor donderdag vrij gekregen, maar moet ik vrijdagmorgen weer werken, dus ik kan niet naar Leeuwarden. Daar heb ik me bij neer gelegd en morgen zal ik mijn knusse kijkhoek in gereedheid brengen. Morgenavond ga ik het als vanouds met mijn allergrootste kleine liefde, Tos, kijken!
Nog even kort voor jullie de cast:
Jezus: Dwight Dissels
Maria: Elske DeWall
Judas: Roel van Velzen
Petrus: Omri Tindal
Pilatus: Johnny Kraaijkamp jr.
`
De Verteller is Remco Veldhuis
De Verslaggever is Kefah Allush
De 2 misdadigers zullen vertolkt worden door Miro Kloosterman en Poal Cairo
Daarnaast zullen onder de Volgelingen van Jezus te zien zijn: Sonja Silva, Liza Sips, Iris van Geffen, Gaby Blaaser, Hugo Metsers, Stefan Stasse, Robin Boissevain, Curt Fortin, Daan Boom en Eugène J. Jans. Piet Paulusma heeft ook een kleine rol toebedeelt gekregen, maar ik weet even niet welke.
Eens nadenken, heb ik nog meer info? Ja dat heb ik!
Je kunt namelijk virtueel met de Processie meelopen. Had ik nog nooit gedaan, maar nu doe ik dat wel. Wil jij dat ook? Meldt je dan hier aan. Dit is mijn motivatie:
Dan nogmaals, heb ik ook eerder in een blog benoemt, als je wilt kun je de dvd van The Passion 2017 in Leeuwarden ontvangen. Het is gratis en het staat je vrij om een donatie te doen. De donaties zijn bedoeld om The Passion te blijven behouden. Tja, en na Gouda, Rotterdam, Den Haag, Groningen, Enschede, Amersfoort en dus nu bijna ook Leeuwarden, wil je dit toch behouden?
(Bron: The Passion en de EO)
Goed, genoeg informatie dacht ik zo. Nee, geen verhaal dit keer. Mijn epiloog is anders. Het is een nummer van 1 van favoriete bands met een geweldige zangeres.
Er zijn genoeg verhalen geweest, maar 1 ding kwam er steeds weer in naar voren…
Het lange wachten gaat bijna beloond worden. Gisteren was er al een voorproefje van The Passion te zien in RTL Late Night. Had ik eigenlijk bedacht om vroeg naar bed te gaan, ik heb dus toch gewacht. Ik heb genoten van het voorproefje, maar meer zeg ik daar nu niet over, want wellicht wil niet iedereen alles al weten. Dat kan!
Overmorgen is het zo ver, dan zal het evenement plaatsvinden in Leeuwarden. Ik ben er klaar voor in ieder geval. Ondertussen ben ik nog aan het nadenken over welke liedjes er toch zullen komen. Eerlijk is dat ik niet goed bekend ben met de Nederlandse liedjes. Als het hits zijn geweest dan wel, maar verder niet zo. Ik weet wel dat veel van de liedjes van Marco Borsato in aanmerking komen, maar goed.
Voor nu ga ik weer even verder mijn eigen versie van The Passion, mijn La Mia Passione. Dit is het laatste verhaal uit mijn eigen leven. Morgen doe ik (dat is het 24ste deel) nog een soort van epiloog en deel 25 zal dan mijn persoonlijke verslag worden van mijn grote voorbeeld The Passion 2017 in Leeuwarden.
Dance Forever
Vlak voordat ik Mike had leren kennen was er nog iets vreselijks gebeurt. Mama was al voor onderzoeken geweest in 2013 i.v.m. Dementie. Er was niets uit gekomen. Een jaar erna moest ze terugkomen voor een gesprek en zou er nog eens gekeken worden. Mama had al aangegeven geen kinderachtige rottesten meer te willen doen zoals het jaar ervoor. Dat was ook niet nodig. Uit het gesprek met de arts, waar ook vragen tussendoor kwamen, en een kort lichamelijk onderzoek kreeg mama de diagnose Alzheimer. Het werd zelfs onomstotelijk vastgesteld. Ze kreeg medicijnen en wellicht zou het de boel ietwat vertragen, maar iets meer dan een jaar na de diagnose werd mama opgenomen in het verzorgingshuis. Opeens moest haar huisje leeg gehaald worden, waarmee ik het grootste gedeelte van mijn jeugd af moest sluiten.
Mama is trouwens op dit moment al ver weg in, zoals ik het noem, haar Alzheimer-mist. Voordat mama opgenomen werd, en dus nog zelfstandig woonde, benoemde ik dat nooit op mijn social media of in een blog. Ouders beschermen kinderen, ik moest nu mama beschermen. Je hoort tegenwoordig zulke nare verhalen over hoe ouderen overvallen worden, soms gewoon bij hun thuis. Eenmaal opgenomen begon ik er wel direct over te bloggen, want ik wilde mijn ei kwijt. Daarnaast, als je deelt ontvang meestal begrip, maar dan komen ook verhalen los van anderen die er mee te maken hebben of hadden. Vooral dat laatste vond ik fijn, want ervoor had ik me er best eenzaam in gevoeld.
Wat echter wel gebeurde was dat ik werd benaderd door Marjolijn van mantelzorgelijk.nl, een platvorm voor mantelzorgers waar je informatie kan vinden en verhalen kunt lezen van andere mantelzorgers. Haar vraag was of ik wellicht een gastblogger wilde worden en over mijn ervaringen wilde schrijven. Dat besloot ik om te gaan doen. Zo kon ik andere mensen wellicht ook helpen en tot steun zijn. Na een paar maanden werd gevraagd of ik het leuk vond om met mama mee te doen aan het item “Mantelzorger In Beeld”. Ja dat leek me leuk en ik wist zeker dat mama dat ook geweldig zou vinden. Marjolijn nam het interview af en Claudia Otten zette ons op de foto. Die morgen was de kapper bij mama geweest en ze zag er zo mooi uit. Mama genoot zo van de aandacht! O ik niet minder, maar wat voor mij het belangrijkste was, ik had zo een prachtige herinnering gemaakt, zoals ik dat ik het stuk ook noemde. De foto’s kreeg ik ook allemaal toegestuurd. Hieronder plaats ik een aantal die Claudia Otten van ons heeft genomen die dag.
Photo made by Claudia Otten
Photo made by Claudia Otten
Photo made by Claudia Otten
Photo made by Claudia Otten
Photo made by Claudia Otten
Photo made by Claudia Otten
Photo made by Claudia Otten
Photo made by Claudia Otten
Photo made by Claudia Otten
Het was, en het is nog steeds heftig. Gelukkig kan ik altijd uithuilen bij Mike en heeft hij er alle begrip voor dat ik met de regelmaat naar mama toe ga. Qua man ben ik van de hel naar de hemel gegaan! Nog altijd ben ik net zo gek hem als eerst.
Qua zijn creativiteit was mijn gevoel goed. Mike is sinds vorig jaar weer aan het muziek maken. Zijn eigen acid/house/club muziek. Hij brengt dit ook uit onder de naam Madbello. Dat was niet echt mijn genre, maar ik begin het leren waarderen. Althans, zijn muziek wel. Soms hoor ik een mix en dan lijkt het na een kwartier nog hetzelfde, dat vind ik dan weer saai en eentonig. Er moet wel wat in gebeuren om mij. Al moet ik eerlijk zeggen, je wordt er wel lekker loom van en dan slaap ik vlot.
Dit keer dus een ander nummer, niet van een bekende zanger(es) of band, maar van mijn eigen allerliefste Mike. Behalve dat ik enorm veel van hem hou ben ik ook erg trots op hem. Wil je meer werk van Madbello beluisteren, klik dan hier.
Voor nu kies ik voor de track Dance Forever. Dit omdat ik in mijn leven hoofdzakelijk gelukkig ben. De track is gemaakt door Mike en er is een remix van gemaakt door zijn favoriete Muzikant & DJ Moodymanc! Enjoy!
Het is nu zondag en aanstaande donderdag is dan eindelijk The Passion in Leeuwarden! Het aftellen is nu echt begonnen. Oh wat heb ik er een zin in! Deze week hou ik DWDD en RTL Late Night extra in de gaten! Het kan me opeens niet snel genoeg gaan.
Nu deel 22 in mijn eigen serie. Dit deel en het volgende deel zijn nog verhalen. Deel 24 vul ik net iets anders in als dat ik tot zover heb gedaan, ivm mijn slotnummer en deel 25 wordt mijn verslag van The Passion.
Ik ga weer door….
I Knew I Loved You
Ik had me er bij neergelegd, ik zou geen relatie meer aangaan. Dat verliep uiteraard geheel anders. Wat ik namelijk wel grappig vond was op date-sites zitten. Dat ik niet serieus was, ach dat wist ik. Ik had trouwens wel leuke en serieuze gesprekken, maar ik zag het gewoon niet zitten om te daten. Ging ik eens met iemand iets drinken dan was ik daar op voorhand ook duidelijk in.
Zo zou ik ook eens met iemand lunchen in Zoetermeer, gewoon gezellig. Een vriendin van me werkte vlakbij de halte in het centrum en ik zei dat ik wel iets kwam brengen, dan kon ze even kijken. Ik was bij de halte de trap op gelopen en had een paar sneakers gezien met oranje veters. Als ik iets afschuwelijk vind is het de kleur oranje. Die bleken dus van het heerschap te zijn waar ik mee zou gaan lunchen. Ik zei dat ik even iets moest afgeven aan een vriendin die bij de bibliotheek werkte. Hij liep even mee en stond te wachten. Over de balie fluisterde ik naar haar, ‘Kijk eens naar die veters!’
Het ergste was dat ik later mijn blik niet naar die schoenen wilde richten, maar dat trok toch. Daarom struikelde ik en ik lag languit op straat. Ik kon niet stoppen met lachen en hij hielp me braaf overeind. Later kreeg ik een app. Hij wist dat ik geen relatie wilde, maar hij vond me zo leuk, was er echt geen kans? Ik stuurde terug dat die er niet was, maar kon het niet over mijn hart verkrijgen om zijn veters te benoemen.
Ondertussen had ik via een date-site ook Sis ontmoet. We wisten meteen dat het niets kon worden tussen ons, maar er ontstond een vriendschap en we hielden elkaar op de hoogte. Wat ik dan deed met die date-sites? De meest rare chats knipte en plakte ik voor op mijn Facebook-pagina die ik daarvoor in het leven had geroepen. De namen en foto’s haalde ik wel keurig weg. Mannen zeiden echt gekke dingen. Ik maakte er ook een sport van om mezelf een andere baan te geven. Dus de ene keer was het een tandarts-assistente, de keer erop een chirurg, een docente Duits en ook een cipier. Men mocht mij de opdracht geven vanuit welke rol ik moest reageren. Het was zo grappig. Sis en ik deelden telefonisch alle avonturen.
Hij zei eens dat ik ook eens op Tinder moest gaan kijken, maar dat wilde ik niet. Tot die ene keer, op een maandagmorgen. Ik flanste een profiel in elkaar en ik kon swipen. Er zat niets voor me tussen en ik zat commentaar aan de telefoon te geven aan Sis. Na vele heren weg geswiped te hebben zag ik een foto van een leuk type. Hij kwam uit Den Haag en zijn naam was Mike. Hij was de eerste die mijn goedkeuring kreeg. Zijn hele profiel had me aangesproken, zijn foto’s ook en wat me vooral opviel was zijn creativiteit. Ik legde mijn telefoon weg en ging even aan de slag in huis, want er moest nog schoongemaakt worden. Na een poosje hoorde ik een apart geluid. Het bleek mijn mobiel en ik had een bericht op Tinder. Nieuwsgierig opende ik het…
We zaten dus al vlot te chatten en al vlug hadden we elkaar op Facebook en gingen we via de messenger door met chatten. We hadden het over afspreken om iets te gaan drinken en dat zou dan in het weekend worden, want ik had op donderdagavond een afspraak. Die zei af en aangemoedigd door Sis besloot ik Mike een berichtje te doen om te vragen of hij zin had om iets te gaan drinken die avond. Al vlug had ik antwoord en hij zei “Ja”! Als een speer vloog ik de douche in, maakte me op en stond ik te dubben over wat ik aan zou trekken. Ik belde sis weer voor kledingadvies nu die onder de tafel lag van het lachen door mijn zenuwen.
op het moment dat ik bij de halte kwam reed de Randstadrail net weg en zou ik dus vijf minuten later in het Stadshart van Zoetermeer zijn. Dat appte ik Mike vlug door. Hij bleek er al te zijn. O ik was nerveus en riep mezelf maar toe tijdens het ritje dat het gewoon leuk en gezellig wat drinken zou zijn, want ik wilde immers geen vaste relatie?
Om een lang verhaal flink in te korten, het klikte van alle kanten en de vonk sloeg over. Het ging echter niet meteen “aan” tussen ons die avond. Op vrijdag kreeg ik een berichtje van hem. Zijn zoon, Nick was dat weekend bij hem, maar die zou gaan logeren bij zijn tante, dus of ik zaterdag en/of zondag tijd had. We spraken af voor zaterdagmiddag om te wandelen op het Scheveninger strand. Nu moest ik ’s morgens weg en ik kwam ’s middags thuis en kreeg bericht van Mike dat hij iets voor me had gemaakt en of hij boven mocht komen? Ja dat mocht, maar o ik moest dan snel mijn huisje nog even schoonmaken en douchen, weer aankleden en opmaken. Ik begon met het laatste en nam gelijk de douche uit, daarna opmaken en aankleden, het bed verschonen (ja echt), een doekje erdoor en nog even stofzuigen. Bij het laatste belde Sis, want ik had een bericht gestuurd. Hij lag weer dubbel van het lachen door mijn zenuwen. Ik kon niet lang praten en dat begreep hij. Ik trok als laatste het toilet door en op dat moment ging de bel. Daar was Mike, maar ik had het allemaal gered!
In de bioscoop
Op het strand
Yeah!
Het spookt hier in de opera
Hai
Coffee
Goedemorgen
Photobomb by Conchita?
Mike, Nick, Tos & Ik
Nick in de hangmat met Tos
The Shadows
Kus op de neus
De wandeling was leuk en daarna gingen we nog wat drinken in Zoetermeer. Hij bracht me laat thuis en de volgende morgen zou hij me om zes uur ophalen, omdat we de zon op zouden zien komen in Meijendel. Daarna lunchten we bij hem, keken we een film en bracht hij me weer thuis, omdat ik naar mijn vrijwilligerswerk moest en hij moest Nick terug naar huis brengen. Rond een uurtje of half acht die avond kreeg ik een berichtje van Mike. Of het goed was of hij nog even langskwam om me een knuffel te geven. Natuurlijk was dat goed. Later kwam hij en gaf me in de hal een knuffel. Daarop zei hij, ‘Zo dat was het, dan ga ik weer naar huis!’ Ik moet vrij onnozel hebben gekeken en hij begon hard te lachen. Hij kwam mee en vanaf die avond rekenen we onze datum….
Het fraaiste van alles, en daarom kies ik voor dit nummer van Savage Garden, ik bleek zes jaar lang om de hoek bij Mike te hebben gewerkt. Sinds de zomer werkte ik daar niet meer omdat ik eruit moest. Wat erg grappig was, ik ben 6 jaar lang, 2x per dag voor de deur van Mike zijn langs gelopen! Ja, en dan ontmoet je elkaar dus via Tinder 😉
Een nieuwe aflevering van mijn eigen La Mia Passione. Gebaseerd op The Passion, die over een kleine week is geweest in Leeuwarden. Ik weet nu dat ik niet ga, waar ik best wel van baal. Ja ik moet werken, en het gaat een race tegen de klok worden. Dat ga ik nooit redden om de volgende morgen met de trein vanuit Leeuwarden weer in Den Haag te zijn om 9:00 uur. Het meest jammere vind ik dat het logeren bij Johan en Gerben niet doorgaat. Had ik deel 10 speciaal voor Gerben gemaakt en was ik, op zijn verzoek, zo positief geweest over Friesland… Voor niets, dacht ik in eerste instantie. Maar daar ben ik al op terug gekomen. Nu ga ik in juli bij ze logeren, en dan hebben we de gratis dvd ook wel binnen, dus gaan we dan gewoon nagenieten van The Passion. Gezien ik in deel 10 zo positief over Friesland ben geweest, blijf ik dan gelijk een week, maar dat heb ik de heren nog niet verteld. Alle goede dingen komen langzaam immers 😉
Dacht je net, “Gratis op dvd?” Ja echt, die kun je aanvragen. Het is gratis, maar je kunt ook een (kleine) donatie doen. Zo houden we The Passion tenslotte in stand. Kijk voor meer informatie op de site van de EO, en vul het formulier in.
Voor nu ga ik weer verder met mijn versie…
Happy
Het was zeer zeker niet wennen om weer alleen te zijn. Om eerlijk te zijn genoot ik er van. Wellicht speelde mee omdat ik wist wat ik had gehad, dat ik dit dubbel zo waardeerde. Ik genoot echt van de meest idiote dingen. Bijvoorbeeld de muziek keihard aan te zetten en dan te playbacken en te dansen in de woonkamer. Of ik zat een dag op de bank of hing in de hangmat, en dan een boek lezen. Het was zo ver dat ik eindelijk weer begon verhalen te schrijven. Wat ik ook graag deed was in bad gaan. En dan niet een half uurtje. Nee hoor, ik goot steeds weer warm water bij en dan zat ik gerust twee en half uur. Wat ik ook deed was iedere keer zeer uitgebreid voor mij alleen koken. Nee hoor, niet een pan vol voor een aantal dagen. Ik sloeg de rest op in de vriezer. Oké, niet de carbonara, maar dat was ook niet nodig, dat at ik in 1x op. Had ik jaren aardappelen, groente vlees gehad, daar kwam ik niet meer aan. Avonden kon ik in mijn kookboeken zitten snuffelen en ideeën op doen. Nee, ik hield me nooit aan recepten.
Nice
In bad…
Bij het kussengevecht op De Dam
Op mijn bordeelslippers
Rondleiding in YabYum
Je schminkt je eens als kat…
Of je schminkt je even als Smurf…
Me eating banana-nananana…
Kedeng Kedeng
Zo nu en dan ging ik wel weg, maar het liefst was ik ’s avonds toch thuis. Hanna moest me er soms echt uittrekken. Voor mama maakte ik wel alle tijd. Ik haalde haar met de regelmaat op en dan bleef ze gezellig een weekje. Dan praten we veel, keken films en gingen we de stad in. Mama was een shop-monster en ik een shop-hater, dus dat matchte lekker. Niet dat mama zich een moer van mijn commentaren aantrok. Die zag overal de humor van in als ik weer eens tegen een verkoopster een opmerking maakte als, ‘Dat staat haar helemaal niet! Wie kent mijn moeder beter, jij of ik?’ Al schaterlachend schoot mama dan terug de kleedkamer in.
We gingen ook geregeld zitten, want mama werd toch ouder en kon niet meer zo lang lopen.
Op tweede kerstdag zijn we eens samen naar Den Haag gegaan. Ik werkte in Den Haag en wist genoeg leuke tentjes. Nee, mama wilde shoppen. En echt hoor, dan is het Spui lang, geloof mij! Zelfs De Bijenkorf leek een landgoed an sich, maar mama genoot volop!
Bij de Duitse Ambassade tijdens het WK Voetbal 2014
Mama en Tos eten samen…
Mama vertelde me dat ze nog een wens had. Ze zou zo graag met mij een paar dagen naar Berlijn willen. Mijn ouders en ik hadden met zijn drieën een binding met Berlijn. Dat is ons geheim gebleven. We genoten die midweek van Berlijn. Speciaal voor mama had ik een hotel centraal gelegen aan dé straat van Berlijn geregeld. Het was aan de wereldberoemde Kurfürstendamm, of zoals het (ook door ons) wordt genoemd, de Ku’damm.
Bij het arriveren in het hotel straalde mama. Juist daar! Als we uit ons raam keken dan keken we zo de straat op. Het was zo heerlijk. In die dagen zijn we naar Zoo Berlin geweest, ik liet haar Checkpoint Charlie zien, we gingen naar De Reichstag (al wilde mama niet naar boven), uiteraard liepen we onder het Quadriga van de Brandenburger Tor door richting het Oosten en we zochten een restaurantje op in de wijk Friendenau, dat is een stadsdeel van het Berlijnse district Tempelhof-Schöneberg. Daar hadden we speciale herinneringen tenslotte. Verder zaten we veel aan de Ku’damm. Toch echt mama’s grote favoriet.
Sinds papa was overleden had ik geleerd om alles uit te praten. Met mama wilde ik ook nog een aantal dingen bespreken en dat deden we. Het was een mooi en zeer goed gesprek. Nu achteraf ben ik zo blij dat ik dat heb gedaan, al wist ik toen nog niet wat er zou gaan gebeuren.
Starbucks Berlin
So ist das!
Ampelmännchen
Brandenburger Tor
Quadriga
In de Gedächtniskirche
Mama met een Berlijnse Beer
In Zoo Berlin
Berliner Mauer
De halte aan de Ku’damm
Eenmaal thuis begon ik me langzaamaan weer eens op het liefdespad te begeven. Voorzichtig en met kleine stappen. Was de stap maar klein, het voelde niet goed met iemand en ik stopte. Althans, ik wilde stoppen, maar daar was het heerschap niet blij mee. Van een goede vriend kreeg ik het advies om hem te laten stoppen. Hoe moest ik dat doen dan? Zijn antwoord was simpel, ‘Hem het bloed onder de nagels vandaan halen!’ Dat deed ik en hij maakte het uit. Klus geklaard! Nu besloot ik om alleen te blijven, ik had er geen zin meer in. Liet mij maar lekker ’s avonds lang in bad gaan en in mijn pyjama op de bank een boek lezen, dan was ik gelukkig.
Had ik dat allemaal goed bedacht, zo kwam ik Biagio tegen via mijn facebook. Hij was Italiaans en woonde in Amsterdam. We hadden het leuk samen en zagen elkaar regelmatig, maar zo wel hij als ik wilde geen vastigheid meer. Het was goed zo. Toch vroeg hij of we samen een kerstdag zouden vieren. Nou goed, 1 kerstdag kon wel. De volgende dag haalde ik mama op en daar wilde ik hem dan niet bij hebben. Mama wilde de 30ste weer naar huis in verband met het vuurwerk en haar kat. Biagio nodigde me uit om oud & nieuw bij hem in Amsterdam te vieren met vrienden in een discotheek. Dat vond ik wel leuk. De klapper kwam echter in de zomervakantie. Biagio ging 3 weken naar zijn familie in Italië. Na een week belde hij en werd ik uitgenodigd om de laatste week bij hem en zijn familie. Daar schrok ik van, dat wilde ik niet! Het werd me te close. Nu kon ik niet, want ik moest die week met mama mee naar het ziekenhuis. Daarna zou ze met mij mee voor een weekje.
Na de vakantie zijn Biagio en ik gestopt om elkaar te zien. Ik wilde geen vaste relatie. Voor mij was het goed zoals het was. Bovendien zou er een heftige periode gaan aanbreken….
De zomerhit van toen paste overigens uitstekend bij me… 🙂
Nu had ik mezelf voorgenomen om de hoofdstukken rond huiselijk geweld in vieren te delen en deze binnen vier dagen te plaatsen. Dat gaat me lukken, want dit is de vierde. Dat is wel iets waar ik zelf erg trots op ben. Ik ben begonnen met deze serie om voorpret te hebben van The Passion, die over 10 dagen (deels, want sommige dingen zijn al opgenomen) live te zien in Leeuwarden.
Eerlijk is heerlijk, eerst heb ik gedacht om het over te gaan slaan, want het is gewoon niet het leukste. Maar geen ups, zonders downs, dus toch gedaan. Inmiddels ben ik bij mijn ex weg en ga ik weer verder….
Superwoman
Eindelijk was het zo ver, ik kreeg de sleutel van mijn flat die ik Villa Franka noemde, want ik was weer alleen. Op vrijdagmiddag kreeg ik om half vijf de sleutel en het eerste wat ik naar mijn woning bracht en op hing was mijn zelf ontworpen Rammstein douchegordijn! Dat was als grapje begonnen, want ik had ontdekt dat de douchecabine geen deur had. Eigenlijk had ik een hekel aan douchegordijnen, maar via yoursurprise.nl viel het gemakkelijk te bedrukken en hij was topkwaliteit, want hij is nog altijd even mooi. Zelfs na tig keer in de wasmachine. Had men dat raar en kinderachtig gevonden, iedereen die later in mijn Villa Franka kwam wilde altijd eerst dat douchegordijn bekijken.
Het was dat ik een paar muren een kleur wilde geven, maar verder was er niet veel te doen. Op zaterdagmorgen werd dus de citybox leeggehaald en begon het klussen waarbij ik veel hulp kreeg van Hanna, Karel, Ingrid en Ruud.
De eerste avond was meteen geweldig. Nadat iedereen weg was zat ik dan alleen. Tos zou pas later die week komen, wanneer alles zo goed als klaar was. Daar zat ik dan en ik zette Rammstein keihard aan en ging douchen. Daarna opende ik de fles Asti (die ik voor dat moment van mama had mee gekregen) en toaste ik op het leven. Opeens merkte ik dat ik kapot was van alle drukte en emoties en ging ik vroeg slapen. De volgende morgen werd ik wakker terwijl de zon net op kwam. Ik ging voor het raam staan en keek richting de Euromast, het uitzicht was adembenemend mooi op 9 hoog! Ja, ik moest huilen, van blijdschap. Dit is de foto van die morgen:
Een paar dagen later reisde ik met de trein naar mama om haar op te halen. Ze zou me nog een beetje komen helpen. Dat had ik zo graag gewild. Ze bleef een paar dagen en we wisselden het nuttige en het aangename goed af. Regelmatig kwam Hanna ook en dan gingen we ons drieën op pad, vaak naar de kringloop en dan haalden we weer spullen. We genoten volop. Op vrijdag zou Tanja Tos komen brengen en ik was erg nerveus. Toen de bel ging drukte ik de beneden deur open en rende ik naar de lift, met mama en Hanna achter me aan. Op het moment dat de liftdeuren open gingen zou Hanna een foto maken, maar ik huilde en schreeuwde keihard, alsof mijn laatste adem er uit kwam, ‘TOSJOOOO!!!!’ Daar stonden we dan met zijn vieren te janken in de hal voor de lift. Ik haalde Tos meteen uit zijn katten-reismand en eenmaal binnen heeft Hanna dan de eerste foto kunnen maken.
Op zondag brachten Hanna en ik mama weer naar huis. ’s Avonds nam ik een douche, zette thee en ging ik de film kijken Desperado met mijn held Antonio Banderas. Tos lag heerlijk bij me op schoot. Ik keek naar het dienblad met daarop mijn thee en op dat moment heb ik me zo intens warm en gelukkig gevoeld. Het ergste was achter de rug. Tos en ik waren veilig!
Er was echter 1 ding waarbij ik me niet veilig voelde. Het was mijn lange haar. Er was vaak aan mijn haar getrokken en ik had moeite met het openbaar vervoer. Ik durfde niet te zitten als ik niet voor een wand kon zitten. Meestal stond ik dus tegen de deur aan. Het was echter bijna een jaar geleden dat papa was overleden. Dat heb ik gecombineerd. Ik doneerde mijn haar en vroeg op facebook en aan familie en vrienden, om donaties. Dat geld heb ik overgemaakt naar het KWF.
Man wat was ik trots op en blij met mijn korte koppie en ik veranderde dat ook nog vaak.
Na de eerste keer kort
Blij met mij
Selfie onder werktijd
Coupe voor naar Rammstein
Van alle kanten
Het werd korter
In de verf
Het moest lichter
Geel staat me ook wel
Het werd rood
Strak kapsel
Met mijn geschoren scheiding
Natuurlijk was ik er nog niet. De hulp begon nu echt met groepstherapie. Dat had ik zelf gewild, want ik was behoorlijk vereenzaamd. De vrouwen in de groep deelden ook hun verhaal. Niet allemaal huiselijk geweld, maar wel het voor zichzelf opkomen. Daar leerde ik mensen weer langzaamaan te vertrouwen, maar nog meer om op mezelf te vertrouwen. Ook moest ik nog wat zaken qua olievlek met mensen inlichten verbreden. Ik wilde weer gaan werken en vroeg eerst een gesprek met de bedrijfsarts en de vertrouwenspersoon van mijn werk aan. Ik vertelde mijn verhaal, de bedrijfsarts had ik al vlot ingelicht nadat ik uit de school was geklapt bij de intake in de GGZ. Hij had me tijd gegund tot ik in mijn flat zat. Hem wilde ik er persé bij hebben voor als ik over emotioneel zou raken. Dat gebeurde niet en de directeur werd erbij geroepen. kort en bondig zei ik dat ik weer wilde beginnen, maar nog niet achter de balie durfde en waarom. Het was goed, de eerste 3 maanden zou ik ander werk doen binnen een kantoor elders in het gebouw. Ik overhandigde hem een foto van Ernst. Die is aan mijn vervangster gegeven en er is bij gezegd dat als die persoon naar mij zou vragen zij zou antwoordden dat ik er niet meer werkzaam was. Na 2 maanden was hij gekomen, mijn collega was net in de hal geweest. Ze had mijn vervangster horen zeggen dat ik er niet meer werkte en hij moest en zou weten waar ik nu werkte. Dat kon ze niet zeggen. Mijn collega was er naartoe gelopen en had gevraagd wie hij was. Hij had zich voorgesteld en zei dat zijn zoon mij miste. Helaas, ze konden hem niet verder helpen. In totaal na 4 maanden, zat ik weer op mijn plek.
Ook mijn buren en de huismeester had ik ingelicht. Er werd besloten om mijn naambordje nog niet op het bellenpaneel te hangen. Op eerste paasdag bracht ik mijn vuilniszak naar beneden en toen ik terugliep liep ik Ernst tegemoet. Hij begon te schelden en te vloeken en was duidelijk dronken/stoned of beide, en dat om 13:30 uur! Ik ging voor hem staan en wees naar de parkeerplek, daar kwam de huismeester net aan gelopen. Ik wees naar Ernst en zei, ‘Wilt u het verder afhandelen? Ik wil graag veilig naar binnen.’ De huismeester nam het over. Eenmaal uit de lift keek ik over de balustrade en zag Ernst weg lopen. Ik wachtte nog even op de lift en de huismeester kwam eraan. Hij zei dat als Ernst nog eens zou verschijnen dat ik dan toch aangifte moest doen. Nee, ik heb geen aangifte gedaan. Ik heb de keus gemaakt om voor mezelf te gaan. De aangifte, het onderzoek en de gang naar de rechter zou me gewoon te veel tijd in beslag nemen en die tijd wilde ik alleen nog aan mezelf besteden.
De groepstherapie vond ik niet genoeg. Na maanden werd ik nog met regelmaat wakker door een nachtmerrie over alles wat gebeurt was en mijn psych bood me traumatherapie aan, in de vorm van EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing) Op de site van www.psychischegezondheid.nl wordt het kort uitgelegd als: EMDR is een bewezen effectieve therapie die kan worden toegepast bij het verwerken van nare en ingrijpende ervaringen. EMDR wordt met name toegepast wanneer mensen last blijven houden van een schokkende gebeurtenis, zoals (seksueel) geweld, een overval of een verkeersongeval. Ze hebben bijvoorbeeld flashbacks van de gebeurtenis of nachtmerries. Vaak is er dan sprake van een posttraumatische stress-stoornis (PTSS). Door middel van EMDR neemt de kracht en emotionele lading van een nare herinnering af. Als je die link aanklikt kun je er meer informatie over vinden.
Het gebeurde trouwens geregeld dat ik thuis kwam van de therapie en ik van mijn pad was. Nu hadden de oude bewoners van de flat een hangmat in huis en hadden de haken laten hangen. Ik kreeg voor mijn nieuwe woning van Ingrid en Ruud ook een hangmat en na de therapie lag ik standaard in de hangmat een film te kijken of een boek te lezen ter ontspanning. Vlak voor het raam, wat geweldig was op 9 hoog!
Wie mijn grootste steun en toeverlaat in die tijd was, op familie en Friese vriend(inn)en na, was Hanna. Was ik nog voorzichtig met het naar buiten gaan, Hanna sleurde me deur uit. We waren geregeld op pad of een weekendje uit. Altijd hadden we de grootste lol en we kregen veel voor elkaar. Zoals bijvoorbeeld op de SS Rotterdam tijdens de tour toestemming krijgen om overal te mogen fotograferen en met grappige poses.
Op de SS Rotterdam heb ik overigens definitief afscheid genomen van Ernst en hem symbolisch laten verzuipen. Mijn trouwring ligt daar ergens. Op de foto ernaast zie je mijn trouwkleding. Mijn eerste trouwjurk heb ik bij het Leger des Heils gebracht, zodat iemand anders die ook wilde trouwen een dag kon stralen. Die van mijn tweede huwelijk wilde ik een ander niet aan doen. Dus die heb ik verknipt tot kleine lapjes.
Ook besloten we eens spontaan in het donker, aan het begin van de avond, “mijn overbuurman” De Euromast te bezoeken. Het regende en waaide, maar wilden naar boven. Daar stond ik op mijn hoog gehakte laarzen in dikke panty, met een knie lang jurkje en zelfde model jas, en KOUD! De laatste lift was ook nog eens kapot, dus we moesten lopen om in de ring te komen. Daar zaten we dan en we genoten van het uitzicht! Wat ik nog nooit heb gedaan en nog steeds wil, is eens abseilen van de Euromast. Dat had ik bedacht om weer met beide benen op de grond te komen. Jammergenoeg is het er nooit van gekomen. Kan nog! Maar dan niet meer om die reden.
We deden ook een weekendje Newcastle met de Ferry. Dit kwam door een uit de hand gelopen grap. We waren eens op de SS Rotterdam toen de MS Rotterdam uitvaarde. Hanna filmde dat en stuurde dat filmpje naar een vriendin met de vraag of zij het op facebook wilde plaatsen met de tekst dat ze ons had uitgezwaaid, omdat wij naar New York zouden vertrekken. Al snel hadden velen het geintje door. Een vriendin van mij wilde ook nog wel mee en een vriendin van Hanna ook. Met een speedboot kwamen ze achter ons aan en hesen we hun aan boord. Ook Tos was mee. Gedurende twee weken plaatste ik foto’s op facebook met waar we allemaal stopten en met de idiootste avonturen. Zo waren ook onze favoriete acteurs aan boord gekomen om ons te vergezellen. Voor mij was dat Antonio Banderas. Halverwege “onze reis” bleek toch dat niet iedereen had begrepen dat het een grap was. Zo was er een collega van mijn vrijwilligerswerk die me gek aankeek toen ik kwam werken, ik was toch op vakantie met Hanna?
Het diepte-punt uitje was echter onze avond naar De Toppers. De dresscode was 1001 Nacht. Ik besloot niet als haremdame te gaan, maar creëerde een boerka voor mezelf. We hadden mee voorpret dan dat we het concert leuk vonden. Voor donker waren we dan ook alweer thuis.
Dyezz Back On Track
Uit eten
Mijn Titanic Rose-moment
Planking
Op naar de Queen Tribute
Op naar De Toppers
Boerka-babe
Roken + Boerka = Onhandig
Later waren we in Brabant, daar was een coverband van Queen. Omdat ik zou meedoen aan de Gaymoeder-verkiezing wilde ik op de foto met die Freddie-figuur. Brutaal zocht ik de band op op facebook en deed ze een bericht met mijn vraag. Al vlot had ik antwoord en ik belde Hanna al lachend op met de mededeling, ‘Ik heb het voor elkaar hoor. Als wij die avond bij die Queen coverband zijn moeten we ons in de pauze even bij meneer van Gelen melden en dan kunnen we naar de kleedkamer om even die foto te maken van mij met die Freddie-figuur die dan naar mijn tattoo wijst. Hanna schoot in de lach, ‘Dat meen je niet!’ Eh jawel, kijk maar:
Na een maand of 10 was ik klaar met de therapie en nam ik afscheid van de groep. In mijn laatste 1 op 1 gesprek met de psychologe zei ze dat dat ik het geweldig had gedaan en goed gebruik had gemaakt van de hulp die me geboden was. Nu moest ik het alleen doen, maar als er wat was mocht ik altijd bellen. Goed, er zijn nog wel littekens. Het ene zal weggaan en sommige dingen blijven altijd een pijnscheut geven, maar daar leer je mee leven. Wat ik absoluut niet meer wil? Trouwen! Men vraagt wel eens of ik weer zou willen trouwen, maar nee. Ik heb mijn les gehad, ik hoef nooit meer aan een “huwelijkse plicht” te voldoen en dat voelt voor mij als vrijheid!
Het belangrijkste is, ik vertrouw weer op mezelf en ik durf anderen weer te vertrouwen. Het is goed zo!
Nu een nummer waar ik in die tijd heel veel steun aan had en wat ik als een mantra gebruikt heb gedurende het eerste jaar. Nee, het is geen Rammstein. Het is hoe ik mezelf ben gaan bekijken!
