Dyezz Diary
“Lieve Melle,
Wat me nu weer gebeurde. Iets wat ik totaal niet had zien aankomen, maar het was er opeens. Hup, als een duveltje uit een doosje. Niets ernstigs ofzo, maar sinds het gebeurde is mijn gevoel van jou missen weer even flink opgelaaid. Lees meer
Ik ben helemaal geen type om gedichten te schrijven. Een enkele keer doe ik dat, maar dan alleen als ik al een paar zinnen door krijg. Dat was afgelopen zondag het geval. Het zal niemand ontgaan zijn, ik ben erg bezig met het feit dat mijn moeder Alzheimer heeft en met haar vlotte achteruitgang hierin. De vrijdag ervoor had ik een blogpost gemaakt. Met name over het feit dat ik haar toestemming had gegeven voor als, dat zegt ze zelf, mijn vader haar wil halen, ze om mij mee mag gaan. Zoiets is heftig en dat liet me maar moeilijk los. Zondag onder het afwassen rolden dan de zinnen bij me binnen en even later heb ik dat uitgewerkt in dat gedicht.
Vanmorgen zag ik de reactie van Hpj Goossens via mijn blog op Yoo.rs. Ik ben altijd blij met alle reacties, maar deze reactie was zo mooi, warm en persoonlijk dat de tranen over mijn wangen liepen. Daarom deel ik ‘m nu even:
“Dyezzie, wat heb je dit schitterend gedaan. Ik word er stil van. het begint al met die prachtige foto, die alles al zegt. Wat blijft er dan nog over om te vertellen? Normaal gesproken niet veel meer. Echter, jij gaat daar nog eens dunnetjes overheen met een tekst, die werkelijk waar fantastisch is. Met veel respect gelezen. Hier zou ik graag 10.000 sterren voor willen geven in plaats van 5. Echt geweldig mooi! Klasse!
Dit noem ik de kleine cadeautjes in het leven. Hier geniet ik van! Nogmaals Bedankt voor deze geweldige reactie!
Voor meer van mij op Yoors zie: www.yoo.rs/dyezzie
Al eerder heb ik eens in een blog laten weten dat ik van mijn vader leerde hoe ik naar muziek moest luisteren. Zo moest ik opletten op zang, op stem, op de muziek, de instrumenten, de intonatie van de stem, de songtekst en ook de performance in een live optreden of en videoclip. Dat doe ik ook, waardoor wat ik leuk vind erg kan verschillen.
Nu ga ik een liedje uitlichten. Een lied dat mijn vader zo bizar goed weergeeft dat het bijna eng is! Lees meer
Vanmorgen vond ik dat ik dat ik weer eens nodig moest gaan zwemmen. Dat doe ik in het zwembad in het Zuiderpark. Om 815 uur was ik klaar en stond ik weer buiten. Nu ik toch in het Zuiderpark was… kon ik best even op Pokémon-jacht bedacht ik. Ik pakte de fiets en reed langzaam een beetje door het park. Al snel kreeg ik een melding dat er een stop was. Ik keek en bedacht dat ik die stop wel even op de foto kon zetten, want dat zou een prachtig plaatje opleveren!
Normaal heb ik mijn vaste route om het park echter uit te fietsen, maar nu nam ik andere paden. Jeetje, wat stonden daar prachtige bloemen en zo mooi en fris van kleur. Daar moest ik wel even een foto van maken! Ik zette mijn fiets aan de kant en keek om me heen. Oh, dat was ook mooi, en dat en daar en ach 2 konijntjes bij elkaar! En zo ging ik maar door…
Het spel ging naar de achtergrond. Af en toe deed ik het aan en dan had ik weer eens iets. Echter, het volgende diende zich dan weer aan voor een foto. Nu ben ik vaker in het Zuiderpark geweest, maar dat om te gaan hardlopen, het zwemmen of naar Night at the Park en Parkpop te gaan. Zoals nu kende ik het niet.
Op een gegeven moment zag ik iets waar je niet met de fiets in mocht. Dus ik zette mijn fiets aan de kant en ging er naar toe. Stiekem voelde ik me een beetje als Alice in Wonderland. Steeds opnieuw deed ik namelijk nieuwe ontdekkingen. Dan weer een hofje met bloemen en zelfs een stukje bos waar ook een beekje doorheen liep. Hoe verrassend allemaal!
Ik kan zeggen dat ik meer foto’s heb gemaakt dan dat ik dat spel gedaan heb. Dat was steeds tussendoor. Wat echter wel gebeurde, binnen 15 minuten had ik 3 Pikachu’s! Waar die zaten? Dat mag je zelf uitzoeken in het Zuiderpark! Het enige wat ik erover wil zeggen, daar waar ze waren, die punten heb ik ook op de foto gezet! En nee, ik zeg niet welke dat zijn 😉
Voor nu de (bewerkte) foto’s van een geweldige ochtend!
Afgelopen week week zei ik tegen Mike dat ik donderdag naar mijn moeder toe wild gaan. Hij was vrij en zei, “We kunnen ook samen gaan, dan gaan we met de auto.” Dat vond ik een geweldig leuk idee! Ik ga meestal alleen, want ik zie het als qualitytime om alleen met mijn moeder te zijn nu ze in een verpleeghuis woont. Dat Mike af en toe eens meegaat vind ik geweldig, maar ik kan me voorstellen dat het voor hem too much is om 1x in de 2 weken te gaan.
We reden rond half negen van huis en waren er rond kwart over tien. Mike ging boodschappen doen en ik was bij mijn moeder. Later gingen we met zijn drieën richting de hema en aansluitend weer terug, rookten we nog een sigaret en gingen weer richting huis. We zouden Nick meenemen en dus gingen we eers naar Purmerend.
Uiteraard ging het gesprek met Nick al vlot over de Pokémon Go, want ja, die app had ik al geactiveerd, zoals je in een mijn vorige bolg kon lezen.
Eenmaal thuis keek Nick dus al even en zei, “Zo hier zitten veel dingen zeg. Ik ben gewoon blij!” Het zal je meevallen, maar ik wilde toch niet gelijk de deur uit. Het grappig is, om de hoek bij ons zit een spot en die is vanaf huis best goed te bereiken. We zaten dan ook lekker dichtbij het raam en we konden hunten!
Vlot daarna gingen Nick en ik naar buiten. We maakten een wandeling door de buurt en gingen op jacht. Waar het spel echter wel eens last van heeft, het slaat nogal eens vast. We stonden weer bij een hotspot toen vrolijk uitriep dat er een draak zat en ik die nog niet had. Nick baalde gigantisch, want ik had de draak en bij hem was het spel net weer vast geslagen. Op het moment dat het spel het weer bij hem deed was de “Gyarados” natuurlijk gevlogen. We bleven even in de buurt, maar dat hielp niet.
Oké, na die ene foto dacht ik ook wel even dat dit genânt was van me. Maar hey, leeftijd is maar een nummer en wat hebben we een lol en wat is het gezellig! Dat is toch heel veel belangrijker?!
We liepen naar huis waar Mike al bezig was met het eten. Ondertussen baalde Nick nog behoorlijk. We besloten om na het eten nog eens naar diezelfde spot toe te gaan. Weer was het er niet. We liepen verder en zaten even op de Bierkade, want het spel was weer eens vast gelopen. Ondertussen werden we nog getrakteerd op een prachtig beeld van 5 zwanen die voorbij zwommen. 
Erna liepen we door om even later weer naar huis te gaan, want er viel weinig meer te scoren. Tcoh was het voor mij een goede hunt-dag geweest. Was ik nog maar op level 6 toen we vertrokken, bij de tweede thuiskomst zat ik op level 8! Daarbij heb ik ook veel geleerd van Nick omtrent het spel. Dit gaat een fantastisch hunt-weekend worden!
Nu Mike nog zien te overtuigen. Dit lijkt een grotere opgave te worden, zoals hier te lezen is 😉