16 Maart 2020 Mama
“Hallo Mein Sehr Geliebte Mutti!
Lieve Mama, ja eerst beginnen zoals ik wel vaker binnenkwam of begon als ik je opbelde. Het is de eerste verjaardag na je heengaan nu. Ik kan niet zeggen dat het de eerste verjaardag is nu je er niet meer bent, want je was er de laatste jaren al niet meer door die kutziekte. Ik vierde het wel altijd met je, maar op een dag vlak na je verjaardag, want op de dag zelf vond ikzelf niet fijn. Jij die niet meer wist wat voor dag het was en dan zou ik het komen vieren. Ik vond dat te cru.
De laatste jaren van je leven vond ik moeilijk. Toch heb ik gedaan wat ik kon om herinneringen te maken en dat is een wijs besluit van me geweest, dit voor mijn eigen verwerking. Mijn leven gaat tenslotte door. In deze brief ga ik verder niet door op je laatste jaren, want ik heb veel mooiere en betere herinneringen aan je, en je verjaardag hoort vrolijk te zijn immers.
Ja en mooiere herinneringen te over. Wat ben ik nu blij dat ik je wens in vervulling liet gaan om samen nog eens naar Berlijn te gaan. Je had gezegd dat ik het moest regelen en dat deed ik. Terwijl ik naar een hotel zocht bedacht ik me dat het niet mooier kon zijn voor je om op de Kurfürstendamm wakker te worden. Ik had je dat niet verteld en toen aankomst bleek dat we daar zouden logeren was eigenlijk overdonderd door mijn actie. Mooier kon niet, zei je. Het waren maar 5 dagen, maar wat hebben we veel gezien, zoals: Checkpoint Charlie, Zoo Berlin, de Alexanderplatz, Unter Der Linden, we zijn naar Schloss Charlottenburg gegaan, we zijn gaan shoppen (en eten) in het KaDeWe (Kaufhaus des Westens), we hebben in de Gedächtniskirche kaarsjes aan gedaan voor onze dierbaren die er niet meer waren en iedere avond gingen we uit eten op je geliefde Ku’damm. Dat laatste was praktischer, want dan waren we al dichtbij het hotel.
Oja, weet je nog die avond… We zaten net op het terras van een restaurant en opeens verscheen er een groepje mensen (een man of 30 ofzo) met spandoeken bij een kantoor vlak naast het restaurant. Al vlot was er ook een cameraploeg en wij zaten te bekijken wat het moest zijn. De ober gaf een korte uitleg over wat voor kantoor het was en waarom het was. Het ging om een boze medewerker ofzo. Het zei ons niets en de afstand was groot genoeg zodat wij er geen last van hadden.
Eenmaal terug in het hotel wilde jij voor het slapen gaan nog even televisie kijken en we kwamen op een programma met nieuws uit Berlijn. We veerden op toen we beelden van die groep zagen en we gierden het uit toen we wij samen vol in beeld kwamen al pratend met de ober. O wat hebben we gelachen. We waren nu “Berühmte Deutsche”. De volgende dag hadden we er nog lol om. Bij de kassa in een kledingwinkel fluisterde ik naar je, ‘Zie je, de vrouw herkent ons natuurlijk van tv!’ Je schoot in de lach. Daarna stelde ik voor om voor ons beide maar een enorme hoed en een zonnebril aan te schaffen, anders zouden we nog Beatles-taferelen krijgen. Ach wat hebben we er een lol om gehad, jou woorden waren, ‘Dit soort dingen overkomt me alleen met jou!’
Oh Mam, wat hebben we wat af gelachen. Je kon het schaamrood op je kaken krijgen als ik weer eens struikelde of een andere blunder beging, maar je lachte je altijd rot om mijn acties, ‘Het is nooit saai met jou’, zei je dan. Hoe je dat bedoelde kwam uit toen je een weekend bij me logeerde en we beide dvd’s van Bridget Jones gingen kijken. Bij deel een schaterde je het al constant uit en rolden de tranen van het lachen over je wangen. Het was zo erg dat ik nieuwsgierig was geworden wat je er zo leuk aan vond. Dat zou je na deel twee wel zeggen. Bij deel twee liepen alweer regelmatig de tranen van het lachen over je wangen en ik raakte steeds nieuwsgieriger, want waren die films nu echt zo leuk? Na deel twee zei je nog nalachend van de film, ‘Ja ik zag in beide films jou voor me, jij bent net zo!’ Eh… en bedankt Mam! We hebben samen nog zitten schateren en zijn blunders van mij op gaan halen. En ja, dat werd een latertje.
Wat ook iets van ons was waren onze wijn-avonden. Ja, we zijn meer dan eens flink aangeschoten geweest. Ik logeerde dan bij jou of jij bij mij, dat was beter. We hadden dan ook vaak de fijnste gesprekken, al liepen die altijd op een ding uit, Freddie Mercury! We hadden vaak al een cd op staan van Queen of Freddie en ik zat vaak de liedjes voor je te vertalen. Daar genoot je van!
Waar je nog meer van genoot was toen we voor de tweede keer bij Bobby en Jane in Engeland waren en ik nu wel wist waar jou idool had gewoond. Toen we een dag naar Londen gingen zei ik dat ik eerst iets op het programma had wat ik wilde doen en dat Papa en jij me maar moesten vertrouwen. Jullie keken me vreemd aan, maar besloten om jullie laten te verrassen door me. Eenmaal bij Garden Lodge vertelde ik over wie er gewoond had. Je keek me met tranen in je ogen aan, ‘Ach wat prachtig, ja dit wilde ik zo graag zien!’ Het enige vervelende was dat de muur om het huis geen graffiti’s meer had. In de stoep om het huis was echter van alles in de straat gekerfd, zodat het duidelijk was dat Freddie er gewoond had. En toen liep dat ene mannetje daar met zijn volle boodschappentassen en bedacht ik dat hij bekend in de buurt moest zijn en vroeg ik hem om uitleg. Ja hij kende de plek goed, woonde inderdaad in de buurt en die muren waren twee weken ervoor gezandstraald. Hij vond het wel erg voor ons, want hij meende aan mij te horen dat we Amerikanen waren. Ik vertelde dat we uit Nederland kwamen en zei erbij dat dit jou wens was geweest. Opeens zei hij, ‘Het weer werkt niet mee, willen jullie bij mijn vrouw en mij een kop koffie doen, dan kunnen jullie even opwarmen.’ Ik vond het vriendelijk en ook wel gek. Toch vertaalde ik het voor jullie en jullie vonden het heel gastvrij en dus goed. Eenmaal thuis bij die man kwam zijn vrouw met koffie en gebak en kwam die man met een fotoboek aan. Hij had allemaal foto’s met Freddie en vertelde dat ze goed bevriend waren geweest. Ik zag jou glunderen. Na de tijd zei je, ‘Kijk, zoiets gebeurt dan weer met jou erbij. Waarom sprak je die man eigenlijk aan?’ Tot op de dag van vandaag weet ik dat eigenlijk ook niet. Wellicht omdat ik voor mezelf wilde checken dat die muur er toch anders uit had gezien. Wat ik toen nog niet wist, Freddie zou heel belangrijk voor me gaan worden. Hij werd mijn sleutel om contact met jou te krijgen in je mist. Wat ben ik blij dat ik destijds ben gaan zoeken naar het adres, dat we gegaan zijn en ik die meneer aansprak!
Als laatste nog even terug naar onze tijd in Berlijn. Je was toen al voor onderzoeken geweest ivm dementie, maar er was geen dementie uit op te maken. Toch had ik besloten om (zoals ik het zelf noemde) de grote levensoverdracht gesprekken met je te willen hebben. Ik had het je gezegd en uitgelegd waarom, en je vond het een goed idee. Mam, daar ben ik je nog altijd zo dankbaar voor en wat hebben we prachtige gesprekken gehad. Alles is besproken en gezegd. Dat had ik ook bij Papa gedaan toen hij ziek werd. Hij deed er destijds iets moeilijker over, maar uiteindelijk begreep hij me. Voor mij is het waardevol geweest en ik zit nu niet met het idee dat ik het een en ander nog had moeten vragen of bespreken. Het is goed zo.
Lieve Mama, natuurlijk mis ik je enorm! Je kon het echter niet winnen van die kutziekte en Mam, uit liefde zeg ik, ik was blij dat je ging. Eindelijk uit je lijden verlost, want je had nooit een kasplantje willen worden en ja, dat werd je wel. Mijn verdriet is dan ook niet dat je overleden bent, want je leeft voor altijd in me voort. Het is de manier waarop het ging. Dat niet alleen, je kon heel negatief over anderen zijn en ik heb wel vaker gezegd dat je zo niet mocht denken en praten. En nu? Je kreeg gelijk, je kreeg hartstikke gelijk! Inmiddels heeft dat verdriet ook een plek gekregen. Ik geniet nu van de prachtige herinneringen, de muziek van Queen en (dit zou ik vroeger nooit gezegd hebben, maar nu wel) je mensenkennis!
Voor nu stop ik al kan ik met gemak nog even doorgaan, maar dat is voor een andere keer. Doe je groeten aan iedereen die bij je zijn aan de andere kant?
Ik Hou Van Je Mama.
Liefs, Knuffels en Kusjes,
Je dochter Dyezzie”
“Hallo Mein Liebling!
