Auteur: Dyez

“Hallo Mein Liebling!

Da bin ich wieder! Het is de dag dat ik stilsta bij mooie herinneringen aan jou en en aan ons, want het is je geboortedag. Inderdaad een kleine week na mijn verjaardag. Nee wees niet bang, ik ga niet zingen voor je, althans niet online, ik heb dat uiteraard al wel gedaan gewoon in woonkamer met mijn gezicht naar de lucht gericht. Zo heerlijk het zonnetje in, want die schijnt volop vandaag. Waar ik gelijk even een opmerking bij wil maken, dat ik gaarne even een wolk aan de hemel zou zien, gezien ik je nu ‘Papa op je wolk om me heen’ noem. Het is wel handig dan zie….

Sommige mensen zullen zich wellicht afvragen waarom ik in het Duits naar je begin. Wij waren gek op Duitsland. Mama, jij en ik, alle drie. Onze favoriet was Berlijn en de nummer twee was in plaats van IN gewoon GEHEEL Duitsland. Samen hebben jullie mij die band met Duitsland gegeven. We kwamen er bij vrienden van jullie sinds ik een baby was. Je noemde mij een ‘Tsjetter’, een Friese benaming voor iemand die graag praat, want dat deed ik (en nog). Daarom was het niet gek dat ik ook vlug leuk Duits begon te babbelen. Het was dan ook helemaal niet gek dat zodra ik Duits op school kreeg ik aanzienlijk voor liep op mijn klasgenoten. Het was voor mij te saai en er werd besloten dat ik de boeken kreeg van het jaar erop. De lessen deed ik normaal mee, maar ik maakte het huiswerk van een jaar verder. Gezien ik op de lagere school flink gepest was vonden jullie het beter dat het niet zou opvallen. Zo beschermend waren jij en mama dan.

Je was trouwens erg trots op mijn taalgevoeligheid. De eerste keer in Bulgarije bij Opa en Oma (je moeder was net zo’n “Tsjetter”, dus dat had ik van geen vreemde) begon ik op mijn tiende spelenderwijs woordjes te leren. Gezien het Cyrillische schrift vond ik het leuk om te kijken hoe je die woordjes dan zou schrijven en daarom schreef je het Cyrillische alfabet voor me op. We liepen eens door het centrum van Veliko Ternavo toen zich dat nu net tegen je keerde. Ik had gevraagd of ik een ijsco mocht. Je had gezegd dat ik moest wachten, want in de buurt was geen ijssalon. Ik hield je staande, stak mijn wijsvinger uit en zei, ‘Kijk dan wat daar staat!’ Er stond: сладолед . En ik ging verder, ‘Dat is het woord Sladoled, en dat betekend ijsco!’ Je begon heel hard te lachen en riep mama, ‘Pop, moet je dit horen, Die (was ook een bijnaam van je voor me) is ook niet gek!’, en je deed het verhaal. Wat er daarna gebeurde was een logisch gevolg. Jullie beloonden me met een ijsco. Ja, die had ik tenslotte wel verdiend voor mijn inzet!

Eten was ook wel iets bij ons. Als kind lustte ik weinig, maar naarmate ik ouder werd begon ik veel te lusten. Ons motto was, ‘Hoe heter, hoe beter!’ Wat vonden we het leuk om elkaar af te troeven hierin. Ik was een jaar of 30 toen je moest toegeven dat ik meer aankon. Het was in een Indiaas restaurant geweest. Het meest pittige was de Vindaloo. Die wilde jij, met lam. De ober waarschuwde je en je zei dat het goed was. Daarna vroeg hij aan mij wat ik wilde en de ober en jij keken me met grote ogen aan toen ik rustig zei, ‘Hetzelfde als mijn vader alstublieft.’ Op het moment dat het geserveerd werd zei je tegen me, ‘Succes Schatzi!’ en ik zei terug, ‘Jij nog meer Liebling!’
Het was een komisch tafereel. Ik zat heerlijk rustig te eten en hield mijn gezicht in de plooi, ook al kwam de stoom uit mijn oren en had ik geen neushaar meer over. Bij jou brak het zweet uit en je bleef met je servet je voorhoofd afvegen. Je kreeg je bord ook niet leeg, maar ik had niets laten liggen. Mama wilde een hapje van je proeven en vroeg zich af of wij überhaupt nog een maag zouden hebben. Iedereen was klaar en de ober kwam de tafel leeg ruimen. Hij keek naar mijn bord en zei, ‘Dit heb ik nog nooit mee gemaakt, dat een Europese vrouw dit compleet op eet. Mijn complimenten!’ Hij wilde jou bord pakken, toen je zei, ‘Ik heb met haar van bord geruild.’ Jullie vrienden die mee waren, mama en ik schoten allemaal in de lach. Dat was zo jij!

Je vond het trouwens nog leuker als ik voor je kookte. Met name van de Turkse keuken. Dan genoot je! Je zei nooit hardop hoe je het vond, je gaf me een knipoog of je stak je duim omhoog. Ik had je eens gevraagd waarom je dat deed. Je antwoord was, ‘Jij brengt me de smaken van vroeger, zoals mijn moeder kookte, terug!’ Dat is echt het allermooiste compliment geweest wat ik ooit gekregen heb op mijn koken. Logisch, die kan ook niet overtroffen worden.
Nu had ik trouwens de koksopleiding gedaan, maar niet afgemaakt. Wel deed ik graag mee aan kookworkshops, op voorwaarde dat het anders dan anders was. Jij had me als kind kreeft leren eten en zo kwam het dat ik ook dat wilde leren. Ik had het gedaan en je zei dat je mij wel eens kreeft wilde zien klaarmaken. Goed, ik was na die workshop er wel klaar mee geweest, want ik vond het gruwelijk om de kreeft te doden. Het smaakte goed, maar de manier waarop was erg heftig. Toch nodigde ik mama en jou uit te komen eten. Mama wilde het niet zien, maar jij ging mee naar de keuken. De kreeft lag klaar op de snijplank. Wat jij niet wist, ik had de kreeft al verdoofd door ‘m in de vriezer te leggen. Veel beweging zat er dan ook niet meer in. Met een knoop in mijn maag zou ik beginnen. Jij vroeg waar de pan was en begon grapjes te maken. Ik pakte echter mijn grote keukenmes en sneed de elastieken door. Daarna pakte ik de kreeft voorzichtig beet en hield de punt erboven, ter hoogte van de nek/kop, met de snijkant richting de kop. Zo zou hij in een keer dood zijn, dat kokende water was gruwelijker was mij geleerd. In een beweging drukte ik de punt naar beneden en haalde ik mes het naar voren door de kop. De kreeft deed zijn laatste lome bewegingen en het was einde oefening voor ‘m. Daarna legde ik ‘m op de ovenschaal waar de groenten al op lagen en zette ik het in de voorverwarmde oven. Ik was klaar en keek naar je. Je stond me met een wit weg getrokken gezicht aan te kijken, en riep, ‘Sadist!’ Verbaasd keek ik je aan, ‘Jij wilde toch kijken, mij dit zien doen?’ Later hebben we heerlijk zitten eten, je deed je duim omhoog naar me. Mama hebben we nooit verteld hoe het klaargemaakt was. Later zei je wel, ‘Dat je het kon! Van jou had ik DAT echt nooit verwacht! Oma kon het ook en echt, ook die smaak kreeg ik terug van vroeger!’ Ik ben er nog steeds niet trots op hoor pap, ook al kan ik zeggen dat ik kreeft kan bereiden en was je compliment weer werelds.

Om in stijl van het eten te blijven eten we vandaag wel wat ik het allerlekkerste vond wat jij kon klaarmaken. Als je wist dat ik kwam maakte je dat dan ook met veel liefde voor me klaar. Ja natuurlijk pap, het is Oma’s Bulgaarse Witte Bonensoep. Er is niets engs, gruwelijks of gevaarlijks aan, gewoon heerlijk! Als je tijd hebt kom dan even op de wolk langs en ruik hoe heerlijk het hier in de keuken ruikt!

Herzlichen Glückwunsch Mein Liebling!
Ich Lieb Dich!

Liefs,

Dein Schatzi!”