Auteur: Dyez

“Hallo Mein Liebling!
Ja daar ben ik alweer met een briefje aan je. Het is je geboortedag vandaag. Je zou 76 jaar zijn geworden vandaag, maar dat mag “helaas” niet zo zijn. Helaas even tussen aanhalingstekens gedaan, want daar ga ik het dit keer over hebben namelijk, is het wel zo helaas? Natuurlijk wel in de zin van dat ik je alleen nog maar op je wolk om me heen heb. Toch is het niet zo helaas als je ziet hoe de wereld tegenwoordig is. Het wordt echt steeds grimmiger Pap. O ik geniet nog steeds van de mooie dingen, maar je weet hoe ik ben, ik denk nogal na over het leven en over de mensen….

Op mijn 16de overrompelde ik jou en mama compleet aan tafel tijdens het eten. Jullie hadden lachend gezegd dat jullie me later wel eens zouden willen zien als ik zelf kinderen zou hebben en hoe ik het zou doen. Ik had mijn schouders opgehaald en erg droog gezegd, ‘O, maar ik wil helemaal geen kinderen, dus die komen er van mijn kant ook niet.’ Mama had lachend gezegd, ‘Dat zullen we nog wel eens zien, je bent nog maar 16.’ Jij reageerde anders en zei, ‘Als ze op mij lijkt, dan geloof ik haar.’ Ik wilde meteen weten of jij geen kind had gewild. Je zei dat je geen spijt van mij had, maar het bedoelde qua vrijheid.’
Na het eten kwam je naar mijn slaapkamer waar ik bezig was met mijn huiswerk. Je ging op mijn bed zitten en vroeg me hoe ik bij mijn uitspraak kwam. Ik ben naast je komen zitten en zei, ‘Kijk eens naar de wereld Pap. De mensen helpen de wereld naar het einde door alleen al de vervuiling, dan zijn er de oorlogen. Dat laatste is ook een gebed zonder einde, vrede in de hele wereld bestaat gewoon niet. Kijk dan eens naar de tijd dat jullie op dezelfde leeftijd waren als ik nu ben. In jullie tijd leek de boel toch veel veiliger. Men was ook respectvoller naar elkaar toe er was minder afgunst en jaloezie denk ik. In wat voor wereld zou ik kinderen dan laten opgroeien, wat geef ik door? Kan ik ze veiligheid en een goede toekomst bieden? Dan kan ik het maar beter niet doen toch?’ Je keek voor je uit, het moest even landen bij je. Je kende me niet anders dan die spring in het veld en dit had je niet zien aankomen. Je legde je hand op mijn been en zei dat je heel trots op me was. Toch moest ik je 1 ding beloven, ik mocht er niet over praten met leeftijdsgenoten. Dat leek je niet een goed idee en ik zou buitengesloten kunnen worden en dat wilde je liever niet. Tenslotte was ik op de lagere school al flink gepest en dat wilde je nog niet nog eens. Ik had je aangekeken en geknikt.

Op mijn 31ste kreeg ik mijn sterilisatie. Daar had ik flink voor moeten vechten, want kinderen krijgen is nu eenmaal de menselijke norm. Ik kreeg bij een huisarts de kans om een gesprek aan te gaan hierover, de vorige huisartsen hadden me allemaal weg gestuurd. Met die huisarts had ik een gesprek van een uur gehad en deze duidelijk gemaakt dat ik het maatschappelijk gezien niet verantwoordelijk vond. Ik kreeg toestemming voor de sterilisatie en ging bij je langs. We hebben het gevierd. Daarna lichtte ik pas andere familie en vrienden in. Ik moest aan je woorden denken van toen, want ik ben er “vrienden” door verloren. Je vroeg of ik het erg vond. Nee, dat vond ik niet, want wat hadden zulke personen nu eigenlijk met mijn leven te maken, ze hadden zich nergens mee te bemoeien.

In 2011 kwamen we tot het gesprek over het einde van het leven. Je was ziek en behandeling kon, maar het zou je leven hooguit kunnen verlengen, maar niet voor jaren. Je had geen zin in het ziek worden van de chemo’s en je vond het goed zo. Je zou nog een half tot een jaar te leven hebben. Dat was je gezegd die dag en je belde hierover. We waren beide emotioneel, maar ik zei dat ik je begreep.
Het weekend erop was ik bij je. We zaten samen in je atelier. Onder de koffie vroeg je me of ik het echt had gemeend qua jou besluit. Ja dat meende ik, ik wilde je voor geen geld kwijt, maar ik wilde al helemaal niet dat je zou lijden en ik had dus veel liever dat je nog een fijne tijd zou hebben zo lang het mocht duren. Wat ik het meest vond, het was JOU beslissing over JOU leven, en mama en jij hadden me geleerd om achter de mensen te staan van wie je houdt. Ik vroeg jou om eens terug te kijken naar het jaar 1988, ik was toen 16 jaar. Was de wereld nu zo veel beter? Hoe stond het ervoor qua oorlogen, op hoe de mentaliteit van de mensen uit die tijd was en was de wereld toen of nu veiliger? Je zei dat ik het goed had ingeschat, al vond je het jammer om dat toe te moeten geven. Ik keek je aan en waarschuwde je voor de uitspraak die ik ging doen. Daarop vertelde ik zeer zeker niet levensmoe was, maar dat wanneer mij zo iets ernstigs zou overkomen ik niet eens wilde weten of ik te helpen was, maar direct mijn lot zou accepteren. Dit uit maatschappelijk oogpunt bekeken en opdat ik die vrijheid heb, gezien ik geen verantwoording heb voor kinderen. Je leunde achterover en zuchtte eens diep, ‘Dat komt op mij niet over als levensmoe,’ zei je, ‘maar je staat realistisch in het leven.’

En nu vier je al 8 jaar niet meer je verjaardag op deze wereld. Ik kan je zeggen, er is genoeg om nog van te genieten, maar toch is de wereld er niet mooier of beter op geworden. Laat ik beginnen bij het ziekenfonds. De kosten zijn flink opgelopen. Toch is het zo wanneer ik ernstig ziek zou worden, ik nog harder ren om euthanasie er door te krijgen en het liefst zo vlot mogelijk, om maar kosten te besparen. Qua die euthanasie, zelfmoord is realistischer. Helemaal als ik dementerend zou raken. Die kans is er bij mij, gezien mama. En je moet de rit dan uitzitten. Voor dieren is men beter, maar mensen moeten lijden lijkt het. En waarom? Omdat er nog aan te verdienen valt voor de grote bazen? Ja voor de grote bazen, want qua personeel wordt er bezuinigd. Dit is maar een voorbeeld dat de rijken rijker worden. Meer ga ik niet benoemen, want dat is me te veel.
Dan qua veiligheid. We hebben natuurlijk social media en hoe leuk dat eerst leek, het lijkt steeds negatiever te worden. Onlangs hadden we de Nashville Verklaring, iets vanuit het geloof, dat kwam op het internet en dat zette aan tot Homo-haat. Je weet hoe ik qua geaardheid, huidskleur en religie denk, accepteren en respecteren is mijn motto. Dat lijkt echter verder weg dan ooit. Men discussieert niet meer, maar men legt het elkaar het nodige dan op. Er wordt nog minder naar elkaar geluisterd, en dus wordt er ook niet meer echt gepraat. Triest maar waar.
Dat social media heeft nog een nadeel, want je ziet dat men ook dommer wordt. Zo pest men veel via social media. Vooral met filmpjes en teksten. Normen en waarden lijken daarin verder weg dan ooit.
Dan hebben we nog de terreur, de betutteling en de armoede. Die 3 zijn flink toegenomen. Het is te ziek voor woorden, maar je weet tegenwoordig dat openbare plekken helemaal niet zo veilig meer zijn. De Twin Towers was alleen nog maar een begin. Die betutteling, je kan en mag steeds minder. Een heel ziek voorbeeld gebeurde een tijd geleden, een beroemdheid had een foto geplaatst waarbij ze haar kind op de mond kuste. Dat kon niet. Elkaar aanraken kan je tegenwoordig ook duur komen te staan, want de ander kan je troostende arm zo maar verkeerd opvatten. Dan de armoede, het leven wordt steeds duurder. Je moet ook meer, want naast je baan, de zorg voor de kinderen, hebben veel mensen tegenwoordig ook een mantelzorg-taak. In 2016 was dat 1 op de 3 Nederlanders. Ja, die zorg wordt steeds duurder, dus je moet het zelf doen. Dan vindt men het gek dat mensen overbelast raken, maar je moet alle ballen maar hoog zien te houden. Lukt het je niet, dan heb een probleem. Niet gek dus dat de mantelzorg-taak ook weer minder wordt, want je moet werken voor je centen en dan levert het mantelzorgen aanzienlijk minder op dan een baan. Zo wordt je min of meer gedwongen om je dierbaren te laten stikken. Wordt je ziek en denk je aan jezelf, je baas doet dat niet, dan lig je eruit. Hoe goed je je werk ook doet en nooit een klacht hebt gehad en, sterker nog, je resultaten geweldig zijn, je kunt vertrekken. Nog meer dan vroeger geldt: De goeden zijn de dupe van de kwaden.

Je begrijpt nu wel waarom ik HELAAS tussen aanhalingstekens had gezet. Echt, er is nog genoeg om van te genieten. Zoals een compliment, een prachtige zonsopkomst of zonsondergang, een heerlijk eigen gemaakt gerecht of een goede blunder. Het zijn gewoon veel meer de kleine dingen die het doen geworden. Voor mij maakt het dat ik tegenwoordig meer fotografeer en ik ben vlotter tevreden. Dat optimisme heb ik ook van je, dus bedankt daarvoor!

He wat een fijn verjaardagsverhaal dit keer he?! Nee niets geen sorry van mijn kant, zo is het tegenwoordig nu eenmaal op deze wereld. Noemt men je dan depressief, dat vind ik dus niet. Ik zie het als realistisch. Maar realistisch willen de leiders/rijken niet horen, nee “BAM”, je krijgt het stempel “Depressief”, zo houdt men je in de hand. Leuker kan ik het niet maken, dit is wat het is.

Zo, dat moest ik even kwijt! Met Vaderdag zorg ik voor een positiever bericht, beloofd!

Ik Hou Van Je Papa. Doe de groeten daar in Wolkenland aan alle dierbaren die ik ken en zeg dat ze hier op aarde niets missen. Ja mij en ik jullie.

Liefs en een dikke kus,

Dein Schatzi!”