Eindelijk, het is december! Ik hou er dus van. Nu ben ik al meer een liefhebster van de koudere seizoenen, dan van de warme. Op kou kun je je tenslotte beter kleden dan op de hitte. Alles gaat dan zo vlot plakken. Daarnaast heb ik een lichte en gevoelige huid, dus ik ben verplicht om me in te smeren. Nee, geef mij maar de kou! Goed, ik hou niet van veel wind, dat is een Fries trauma van me denk ik. Toch fiets ik vrolijk door complete wolkbreuken. Dat kan nu ook weer, want mijn jas is weer waterdicht. Onlangs ontdekte ik dat dit niet meer het geval was. Wat wil je, ik was mijn winterjas regelmatig en dan houdt dat eens op. Dus op naar de Kruidvat en een flesje Harmisol gehaald. Mijn jas en die van Mike in de wasmachine gedaan en het flesje geleegd in het spoelbakje. Een kind kan de was doen, en ik dus helemaal. Beide jassen zijn weer waterdicht! Ideaal!
Maar goed, het is december. Ik ben niet jarig deze maand, maar ik vind de aanloop naar kerst zo ontzettend fijn. Sinterklaas vind ik niets. Oké, het snoepgoed vind ik wel fijn, vooral die muizen en kikkers…. Oh! Dit jaar heb ik maar 1 zo’n zakje genuttigd. Al had ik dat zakje binnen 20 minuten leeg, dat dan weer wel. Nu had ik nog een zakje in huis, maar die zou ik de volgende dag aan de kids van mijn collega geven. Raar maar waar, ik kan dat! Dat komt omdat ik het nog leuker vind om blije gezichten te zien als iets geef. Komende week is die collega trouwens zelf aan de beurt, want ik had haar met de lootjes op het werk. En ik kwam iets tegen en daar stond haar naam zo waar in neonletters op, dus dat meegenomen en ik was klaar. Wat voor mij lekker is, want ik ben iemand die dat soort dingen vaak nog op het laatste moment moet regelen.
Nu zei ik wel niets met Sinterklaas te hebben, maar ja…. voor het goede doel vind ik het wel heel leuk om de hulp van de Sint te zijn en dus was ik Piet. Een zwarte inderdaad. Kinderen waren niet de doelgroep, dementerende ouderen wel. En die hebben niets met de M&M’s die tegenwoordig rond de Sint lopen. Eigenlijk vind ik dat men een stomme fout heeft gemaakt. Niet op het moment dat de welbekende discussie ontstond, nee vroeger al. Als ik as laat vallen en dat uitveeg dan wordt het doorgaans grijs. Kortom, ze hadden die Pieten vroeger al grijs moeten schminken en dat kan in wel 50 tinten. Nee, hier bedoel ik niets mee, gewoon netjes. Had dat vroeger gelijk gedaan, en de liedjes meteen zo gemaakt. Dan had er nooit een haan naar gekraaid. Het kan overigens nog steeds.
Maar goed, ik was dus hulp van de Sint. Men vond het waanzinnig. Sommigen begonnen te huilen van blijdschap. Dat ze niet werden overgeslagen door de Sint, dat vond men geweldig! Er zijn heel wat handjes geschut, foto’s gemaakt, er is flink gezongen en er zijn heel wat pepernoten uitgedeeld. Strooien doe je hier niet tenslotte.
Toch is de Sint nu weer vertrokken en daarom zeg ik: ‘Ont-spanje!’ De kerstverlichting staat zo gezellig, de kaarsjes aan, een wierrookje en buiten is het baggerweer! Helemaal gezellig, ik geniet! Ondertussen hoor ik niets anders dan de Top 4000 van Radio 10 op mijn nieuwe JBL draadloze over-ear-koptelefoon, die beschikt over een actieve noise cancelling-functie waarmee je storende omgevingsgeluiden buitensluit. Gekregen van Mike en ik ben er dolgelukkig mee!
Goed, ik ga de kachel eens hoger zetten, ik krijg het koud nu. Een Gluhwein erbij en mijn geluk is compleet! Laat ik de maand dus maar omdopen tot Dyezcember!
Onlangs schreef ik in mijn blog op Mantelzorgelijk over hoe Freddie Mercury en Queen mama en mij nog altijd verbinden. Hierin schreef ik ook dat dat ik de filmtrailer met haar had gezien en ik daar al wel genoegen mee zou nemen en de film dan wel thuis zou zien tot hij op dvd uitkwam. Toch kroop het bloed waar het niet gaan kon en vanmiddag zijn geweest. Daarom mijn verhaal hierbij en ook wat ik ervan vond. Voor het verslag over het met mama bekijken van de filmtrailer kun je op deze link Forever Freddie op Mantelzorgelijk klikken.
Een Fout Begin
Zo lang ik me kan herinneren was mama fan van Queen. Wij keken ook altijd Top Pop en ik herinner me de clip van Bohemain Rhapsody nog goed. Hij kwam in december 1975 uit, ik was bijna 4 jaar. Zodra de clip begon ging ik onder de salontafel liggen, want ik vond het eng. Helemaal als die gezichten uit elkaar gingen bij het opera gedeelte. Mama heeft we wel eens verteld dat ik begon te huilen toen ik dat voor het eerst zag. Dus weg was ik als die clip begon.
Toch was het altijd zo dat wanneer ze op radio of televisie waren, de volumeknop een slinger kreeg en het geluid de huiskamer ruimschoots vulde. Welk nummer het ook was. Was ik van de Wham!, Duran Duran en Madonna in mijn tienerjaren, met Queen had ik totaal niets! Als het op de radio in mijn slaapkamer kwam, dan zette ik de radio ook even uit. Behalve dan wanneer mama net op mijn kamer kwam om de was op te ruimen. Dan moest de radio harder en was ze eerder klaar met het opruimen dan het nummer was afgelopen, dan ging ze op mijn bed zitten te luisteren. Nee, dat vond ik als puber helemaal niet leuk! Tentijde van Live Aid logeerde ik bij 2 vriendinnetjes en we mochten opblijven voor Duran Duran die ’s nachts pas zouden optreden. Queen kwam veel eerder maar die wilde ik niet zien, dat vond ik maar niets.
Het werd 24 november 1991. Ik was naar school gegaan en liep door de kantine toen ik het nieuws op de radio opving dat Freddie was overleden. In mijn klas zat een jongen die ook een grote fan van Queen was. Ik vertelde hem wat ik gehoord had en we besloten om de les even uit te lopen vlak voor het hele uur, om naar de radio te luisteren in de kantine. Het nieuws begon en ik had het goed gehoord. Hij barstte direct in tranen uit en we besloten om samen even een sigaretje buiten te gaan roken. Hij was compleet overstuur en ik kon alleen maar denken, “Tjonge jonge wat een aansteller. Ik had het beter niet kunnen zeggen.”
Eenmaal thuis vertelde ik het aan mama en ze geloofde me niet, ook nog aan AIDS. Nee, daar geloofde ze geen moer van. Ik had mijn schouders opgehaald en was aan mijn huiswerk gegaan. Op het moment dat papa thuis kwam moest ik mee omdat Pino, onze kat, die morgen niet lekker was geweest en een epileptische aanval leek te hebben gehad. Hij moest naar de dierenarts. Daar bleek het erger te zijn dan ik had verwacht en we moesten hem op 13-jarige leeftijd laten inslapen. Kapot was ik toen we thuiskwamen! Ik vertelde het mama en ze begon even te huilen. Ja het was erg, maar Pino was op. Haar tranen waren zo weer weg. Ze schonk drankjes in en voor we gingen eten zouden we het nieuws even kijken. En daar kwam het, vol in beeld, de dood van Freddie. Mama begon te huilen en at zelfs niet mee. Ik had ook niet willen eten, want ik kon er maar niet bij dat ik Pino nooit meer zou zien. Maar ik moest wel eten! Het is nu best wel gênant om te zeggen, maar ik was er zo boos over toen. Pino was 13 jaar onze kat geweest en zij had Freddie nooit in het echt gezien. Ja echt, de logica van mijn na-pubertijd.
Met Andere Ogen & Oren
Vlak na de dood van Freddie kwam MTV al vlot met een Queen-weekend. Mama wilde het allemaal opgenomen hebben en vroeg of ik dat voor haar wilde doen, om op die manier zo veel mogelijk reclames eruit te halen. Zoals ik kon opnemen op cassette bij de Top 40 zou ik dat toch met de video moeten kunnen. Natuurlijk kon ik dat. Ging mama echter normaal een middagdutje doen, nu bleef ze zitten. Ik rookte in die tijd weer eens stiekem, dus echt blij was ik er niet mee. Mama kreeg dat door en vroeg wat er was. Eerlijk heb ik het opgebiecht. Ze vond het jammer, maar ik mocht dan wel binnen roken. Samen staken we een sigaretje op. Eigenlijk werd het wel erg gezellig die middagen, want ja, op zondag was het weer en ook dat wilde ze opgenomen hebben.
Een paar jaar later leerde ik Melle kennen via een wederzijdse vriendin. Hij vertelde me gelijk dat hij op mannen viel. Wij hadden echter meteen een flinke vriendschappelijke klik en na de middag van de kennismaking zijn we samen uit eten geweest. Daarna ging hij met mij naar huis, want hij wilde iets met me bespreken en dat kon niet in het restaurant. Eenmaal thuis en bij een wijntje en een sigaretje vertelde hij me dat hij AIDS had. Op dat moment wist alleen zijn vriend het (die kende ik op dat moment nog niet eens) en hij nam mij meteen in vertrouwen.
Later was ik eens een avond bij hem en zijn vriend Remi. Melle zou muziek opzetten en riep, ‘Mijn voorganger!’ Opeens knalde Queen daar door de speakers. Ik vroeg of het uit mocht, want dat had ik al te veel gehoord en ik vertelde over mama. De enige cd die ik goed had gevonden was Barcelona van Freddie met operazangeres Montserrat Caballé Hij zette het echter niet uit en wees me op het feit dat ik teksten zo belangrijk vond. Dat was het echte begin van hoe ik naar de band en de zanger keek. Later kreeg ik nog meer respect voor Freddie toen hij me een boek leende over het leven van Freddie. Ik kon overigens weinig anders concluderen dat Melle te veel zijn best deed om op zijn idool te lijken qua verdovende middelen, maar ach…. echt een probleem had ik daar niet mee en ik feestte vrolijk mee. Door Melle heb ik AIDS van heel dichtbij gezien en dat was afschuwelijk!
Op een avond zat ik bij mama. Papa was voor werk weg en ik zou blijven logeren. Ik vertelde haar dat ik Melle miste. Dat begreep ze. Dat Remi en Melle relatief kort op elkaar (er zat nog geen 3 jaar tussen) overleden waren vond ze heftig en dan ook nog alle twee aan kanker. Ik biechtte mama op dat Melle niet aan kanker was overleden, maar aan AIDS. Hij had echter nooit gewild dat ik het had verteld toen hij nog leefde. Inderdaad, zo kwam het gesprek op Freddie. Eerst zette ik Barcelona op. Daarna volgden ook de Best Of Queen cd’s en het album Made In Heaven. Mama vroeg me om de teksten eens te vertalen. Zo zaten we te luisteren en per zin zat ik te vertalen. Het werd laat die nacht, maar gezellig dat het was! We zijn later zelfs samen naar Queen-tributes geweest, waaronder in het theater naar de Barcelona-uitvoering! Ik heb zelfs de dvd van Live Aid gekocht om het optreden van Queen met mama te kunnen bekijken!
Alzheimer
Inmiddels was ik verhuisd naar Zoetermeer en gescheiden. Met de regelmaat haalde ik mama op of logeerde ik bij haar. Dan vonden we het heerlijk om naar Freddie te luisteren of bekeken we de dvd van Live Aid weer. Inmiddels was de pc er en kon ik van alles vinden op YouTube en via Spotify. Weer vertaalde ik dan van alles. Mama genoot ervan en ik niet minder.
Ze werd vergeetachtig en de onderzoeken naar dementie begonnen. Er werd Alzheimer vastgesteld. Meteen na de uitslag kwam ze logeren. Weer was wat we luisterden Queen of Freddie en weer vertaalde ik van alles. Deed ik dat niet dan zongen we samen mee.
In het proces van de ziekte is Queen wat ze nog steeds herkent. Freddie niet minder. Alhoewel dat tegenwoordig ook wel eens niet het geval is.
We zaten eens bij de Hema toen Queen werd gedraaid. Ik wees haar erop en vroeg of ze nog wist dat we bij het huis van Freddie waren geweest. Ze zat in haar eigen wereld en vertelde me toen dat ze daar vaker was geweest en dan met Freddie ging stappen. Ik moest lachen en vroeg nieuwsgierig hoe dat was geweest. Ze kreeg een kleur en wilde daar niets over zeggen. Ze zei het met een ondeugende lach. Ik liet het zo. Door dat verhaal bedacht ik om haar met behulp van Photoshop op de foto te zetten met Freddie. Ik had dat nog nooit gedaan, maar ik was tevreden over het resultaat voor een eerste keer. De foto die hierboven staat is het geworden en op het moment dat ik die haar ingelijst gaf was ze ongelofelijk blij! Tevredener kon ik niet zijn.
De Film
Vanmiddag was het dan zo ver, we zijn naar de film geweest. Vanmorgen vertelde ik mijn collega nog dat ik er een beetje tegenop zag, omdat ik bang was veel te huilen. Had mij vroeger verteld dat Queen en Freddie Mercury nog belangrijk voor me zouden worden en ik had je uitgelachen, maar met name door mama en haar ziekte voelde het best wel als beladen. Meer om het feit dat we de film nu net niet samen konden zien.
De film begon en het enige wat me even heeft gestoord was het te grote bitje om het gebit te doen lijken bij Remi Malek (hij speelt Freddie). Hij had soms een erg aparte kaaklijn zal ik maar zeggen. Verder vond ik het heerlijk en heb ik genoten. Ik vond het mooi gedoseerd qua verhaal. Ik vond zijn homoseksualiteit goed overkomen en ook het drugsgebruik en de feesten. Een ander puntje van kritiek is het optreden bij Live Aid. Je zag het optreden met de hele band van 20 minuten, maar niet het optreden van Freddie Mercury en Brian May later op de avond. Daar doen ze samen Is This The World We Created. Een minder bekend nummer, maar qua tekst waanzinnig goed! Dat was toch mooi om de film ook terug te zien, want dat is wel een geweldige erfenis die ons nagelaten is. Ik plaats hieronder het optreden van Live Aid, daar is het wel achteraan gezet namelijk en dat begint op 21:08.
Qua tranen viel het mee bij me. Alleen dat moment dat Freddie de band inlicht dat hij ziek is, dat kwam binnen bij me. Door Melle inderdaad, dat kwam even heel dichtbij. Aan het einde hield ik het weer niet droog, maar goed. Wel bedacht ik me dat er best een tweede deel mag komen, want na Live Aid is er nog veel gedaan door Queen en door Freddie zonder Queen, want Barcelona kwam nog.
Nog een laatste puntje wat ik kwijt wil. Ik vond het namelijk geweldig om te zien hoe dol Freddie op zijn katten was. Ja ik begrijp dat. Mama paste ooit een paar dagen op Tos in mijn huis en toen ik belde heb ik Tos ook aan de telefoon gevraagd. Ze moest hem dan aaien en dan zou hij wel spinnen en kon ik hem horen. Dus dat vond ik geen geen geval komisch of gek. Kortom, Freddie zou er dus wel begrip voor hebben gehad dat ik destijds boos was dat mama meer verdriet om hem had dan om Pino 😉
Dat ik weekverslagen zal bloggen en dan even 3 weken niets doe. Ik was even heel druk. Mijn tante ging met pensioen en ik wilde er persé bij zijn. Al heel lang wist ik wat ik wilde gaan doen en dat zou ik zelf maken. Nu was ik wel op tijd begonnen, maar steeds was er iets anders, wat inhield dat ik mijn cadeau op het laatste moment heb gemaakt. Ik zou op donderdag om half tien van huis en mijn cadeau was woensdagavond af om exact 23:13 uur. Daarna moest ik mijn spullen nog pakken, nog eten en uiteraard gaan slapen. Ik hoorde in mijn herinneringen mijn ouders nog roepen, ‘Wacht dan ook niet altijd tot het laatste moment!’ Natuurlijk hadden ze gelijk gehad, maar onder hoge druk haal ik wel de mooiste resultaten en dus nu ook. Wel bedenk ik me altijd dat ik de volgende keer echt eerder ga beginnen. Nou goed, ik ken mij, dan ligt het bijvoorbeeld een week klaar en dan bedenk ik me op het laatste moment om toch iets te wijzigen. Kortom, het is de aard van dit beestje.
Het werden trouwens leuke dagen. Natuurlijk ben ik ook bij mama geweest. We hebben genoten van ons samenzijn. Sommigen denken wel dat het gemakkelijk afgaat de bezoekjes aan mama, maar ik heb er vaak genoeg moeite mee. Ik vind het namelijk zo oneerlijk dat dit haar lot is, dat doet pijn. Zij kan er niets aan doen en ik heb wel geleerd om de kleine dingen te waarderen. Grappig is, dat kon ik al, dus het zijn nog kleinere dingen waar ik van kan genieten. Daarover echter meer in mijn blogs op Mantelzorgelijk. Daar schrijf ik nog altijd wekelijks over wat we zo samen meemaken. Al bijna 3 jaar trouwens, dus we hebben veel meegemaakt.
Dat ikzelf nog leef mag een klein wonder genoemd worden. Dit heeft te maken met het verkeer in Den Haag. Zo fiets ik altijd naar mijn werk, wat toch een ritje is van ongeveer 20 minuten. In die 20 minuten wordt er gespeeld met mijn leven. Neem alleen de Hoefkade maar. Wanneer je er ook fiets het is er, op de ochtenden voor 8 uur en op zaterdag- en zondagmorgen na, altijd druk. Het fietspad gaat langs de weg en er zit geen stoeprand tussen als scheiding. Dat kan ook niet, gezien er langs de straat geparkeerd wordt.
Nu zijn er daar verschillende zebrapaden, maar de meeste wandelaars daar zien de Hoefkade als 1 zebrapad en men steekt dus lukraak over. Een vinger uitsteken als men de bocht om moet? Nee, ik lijk de enige die dat doet met gevaar voor eigen leven, want je wordt zo omver gereden door een auto met haast. Dan moet ik ook letten op de geparkeerde auto’s, want automobilisten voelen zich aan de macht en kijken niet eerst in de spiegel of er iets aankomt. Behalve het opletten op die auto’s moet ik ook goed opletten waar ik fiets. Vooral bij cafe’s, winkels en containers wil nogal eens glas op het wegdek liggen en dit is niet fijn voor mijn banden. ’s Avonds is het er altijd net zo druk. Kortom, ik ben een andere route gaan zoeken en ik fiets nu een kwartier om, maar ik fiets een stuk relaxter en ach, het is ook goed voor de conditie. Natuurlijk kan ik met de tram, maar dat doe ik eigenlijk alleen bij rotweer.
Dat laatste is niet helemaal waar. Van de week was het alleen regen en nauwelijks wind, dus ik besloot toch te fietsen. Mijn regenbroek had ik aangetrokken en mijn winterjas. Nu heb de laatste al vaker uitgewassen en hij is niet meer zo waterdicht. Mijn zeiknatte mouwen van mijn shirt kwam ik aan. Nu verkleed ik me op mijn werk, dus ik had iets schoons. Toch kon ik het de hele ochtend niet meer warm krijgen. Nou geloof me, op mijn werk is het in de regel warm, maar ik hield de rillingen. Om het erger te maken, de terugweg was ook zo. Thuis heb ik me weer verkleed en de kachel op voluit gezet, omdat ik geen zin had om nog eens te douchen. Eindelijk kwam ik een beetje van die rillingen af. Let wel, ik zat bijna in de kachel. Het was gewoon mijn dag niet, want behalve dat liep alles mis wat mis kon gaan. Ik liet dingen vallen, struikelde (Ja, ik heb de grond gekust in die stromende regen) en vergat bijvoorbeeld mijn koffie uit de koffie mee te nemen naar de kamer. Allemaal van die kleine stomme dingetjes. Op zo’n dag weet ik, ik moet niet gaan zwemmen, want ik zou zo kunnen verzuipen. Ach, ik had immers van en naar huis ook al gezwommen. Daarom had ik ook geen zin meer om te douchen. Te gevaarlijk op die dag.
Overigens was die dag ervoor wel leuk! Ik was met een vriendin naar een George Michael-tribute in Het Paard geweest. Het was gezellig geweest en al had deze George Michael niet die engelachtige stem die George had. Hij leek er soms wel op, dat dan weer wel. Ik moest aan mama denken. Mama was altijd zo geweest bij tributes van Queen, niemand kon tippen aan Freddie. Vond ik dat toen wel eens storend, nu begreep ik haar volkomen. Wat ik trouwens storend vond bij die show, er waren 4 danseressen bij die bij sommige nummers de boel probeerden op te leuken. Dat was zo jammer! Ik ben bij meerdere concerten van George geweest en hij had dat niet. Het was ook niet nodig. Maar goed, hier was het dus wel. Het had een beetje van een jazzballetclubje van vroeger, want dansen zoals er in de videoclips van George werd gedanst was het niet. Het ging ook niet goed synchroom. Daarnaast leek het een modeshow van de dames om iedereen te tonen hoe goed ze in de feestwinkel voor kleding en andere attributen waren geslaagd. Goed daar moest dus even doorheen gekeken worden. Verder was het een leuke avond!
Goed, het is inmiddels tijd om me aan te kleden. Ik heb mijn werkweekend en gezien mijn nieuwe route moet ik dus eerder van huis. Het kan zijn dat ik weer even op me laat wachten met een nieuwe blog, want ik moet nog iets afmaken. Dit heb ik voor 75% klaar, maar inmiddels heb ik me beseft dat ik wijzigingen aan moet brengen en dus heb ik eigenlijk nog maar 25% af. Het resultaat mag er dus straks zijn, want natuurlijk moet dit weer op het laatste moment. Ik ook weer….
Eigenlijk vliegt de tijd behoorlijk. Vorig jaar om deze tijd zei tante Josje nog, ‘Nog een jaar en dan ga ik met pensioen!’ Inmiddels hoeft ze nog maar 2 weken te werken en dan ga ik naar haar toe om bij haar Pensioensfeestje te zijn. Op dit moment ben ik daar al mee bezig, want als ik een cadeautje voor iemand regel dan wil ik dat graag zo persoonlijk mogelijk hebben. Dus niet standaard een bos bloemen of een doos bonbons. Nee ik maak er graag werk van. Dat dit veel werk is maakt me nu niet uit, want mijn tante is gewoon heel speciaal voor me.
Ligt er dus een feestje in het verschiet om levensgebeurtenis te vieren. De andere kant was dat ik definitief afscheid moest nemen van een bekende. Goed, het zat er eraan te komen en diegene had een respectabele leeftijd, maar beide dingen brachten me wel even in gedachten bij hoe vergankelijk het leven is. Opeens was ik terug bij mijn goede vriend Remi. Hij overleed aan kanker op 33ste. Dat is nu 20 jaar geleden. Ik herinnerde dat hij me zei, ‘Weet je Dyez, ik weet nu dat ik jong sterf, maar ik heb er vrede mee. Ik heb eruit gehaald wat erin zat. Geleefd op het volle maximum. Het is goed zo.’ Dat deed me mezelf afvragen of ik dat van mezelf kon zeggen. Wat als ik opeens om zou vallen? Mijn conclusie is geworden dat ik zijn woorden kan herhalen. Niet dat ik voorlopig ga, maar het is mooi dat te kunnen zeggen. Verder leef ik eigenlijk altijd al bij de dag, ik heb geen bucketlist. Iets komt of komt niet. En wil ik iets, dan regel ik dat. Zo denk ik en zo sta ik in het leven.
Natuurlijk zijn er dingen die ik graag anders zou zien. Toch zijn dat meer wereldse zaken, zoals vrede op aarde en dat men anderen accepteert en respecteert om wie en hoe men is. Om eerlijk te zijn, afgelopen week ben ik toch wel geschrokken van hoe mijn vertrouwen in de wereld is. Dat kwam door de actie Giro 555 voor Sulawesi. Op 28 september kreeg het Indonesische eiland Sulawesi te maken met een aardbeving en tsunami. Dit natuurgeweld heeft al ruim 1900 mensen het leven gekost, men heeft een groot te kort aan levensmiddelen en de materiële schade is enorm. Heb ik gedoneerd? Nee. Ik doe al jaren niet meer mee aan dit soort acties. Wel als men een punt maakt waar ik kleding of een zelf samengesteld voedselpakket kan brengen, dan doe ik dat. Maar geld doneren doe ik niet. Ook niet bij onderzoeken naar ziektes, dan zet ik me vrijwillig in. Ik doe alleen iets als ik het zelf kan doen, zoals ik vorig jaar in belpanels zat voor Alzheimer NL en de Hersenstichting. Waarom ik dat doe is toch wel die bewuste “strijkstok” waar vaak veel aan blijft hangen. Dan kan men zeggen dat ik zo niet moet denken, maar zo denk ik inmiddels wel. Dat komt door de media. Bij mij zijn de slachtoffers (van wat ook) de dupe geworden van de rijken zeg maar. En ja natuurlijk zou ik blij zijn dat, wanneer er zich in ons land zich zo’n natuurramp voltrekt, andere landen ons helpen. Maar dat vertrouwen in de wereld is bij mij dus verdwenen. Laat ik het maar kleiner uitleggen. Jarenlang was ik de goede sul die haar omgeving hielp als er iets moest gebeuren in de zin van een luisterend oor zijn, een schouder hebben om de ander op te laten uithuilen, klussen in huis of geld te lenen. Ik wist wel, niet iedereen is zoals ik, maar toen ik hulp nodig had vielen mensen bij bosjes af die ik wel had geholpen. Wat was ik teleurgesteld destijds. Inmiddels niet meer, want tegenwoordig is het gewoon zo dat iedereen voor zichzelf gaat. Niet dat dat negatief is, want inmiddels heb ik veel meer tijd voor mezelf en dat waardeer ik. Het geeft rust.
Wat me heus ook opviel afgelopen donderdag, het was “Coming Out Day”. Nee dit keer heb ik daar niets over op mijn social media gezet, wat ik voorheen wel deed. Het komt gewoon omdat ik het schandalig vind dat zo’n dag moet bestaan. Accepteren en Respecteren! Ieder moet zijn/haar leven zo kunnen leven als men wil. Hoe vaak wordt er wel niet gezegd dat we allemaal individuen zijn? Nou dan helemaal, wat een antieke gedachte als men denkt dat gelijke liefde niet bestaat of niet mag. Volgens mij komt dat nog steeds door de invloed van het geloof. Terwijl we genoeg horen over het kindermisbruik binnen de kerk. De priesters met de jongetjes en de nonnen met de meisjes. Behalve gelijke liefde is het tevens pedofilie! Hou toch op zeg en de tapijten kunnen niet groot genoeg zijn om het eronder te vegen. Schandalig! Liefde is liefde tussen geloven, huidskleuren en geslachten.
Inmiddels zijn we zaterdag 13 oktober en het heerlijk weer. Een nazomer dag. Gisteravond had ik nog even een was aan gezet en vanmorgen heb ik die buiten gehangen. Gistermiddag heb ik schoon gemaakt, dus nu is de tijd aan onszelf. Ik heb nog genoeg te doen zoals mijn workshop afmaken, bezig met het cadeau voor tante Josje, werkvoorbereiding te doen gezien ik komende week een cursus heb van mijn werk waarbij ik iets moet laten zien en ik heb een idee voor een recept. Ik heb weer eens iets gezien op het www en dat wil ik proberen.
Genoeg getikt voor nu. Ik wens jullie een fijn weekend!
Vandaag kreeg ik van meerdere personen een bericht over mijn favoriete Duitse helden, Rammstein. Het ging niet over een optreden van de band zelf. Nee, ik las het volgende in het bericht:
“Het was de droom van Mannes Hofsink om beiaardier te worden, dat is iemand die een beiaard of carillon bespeelt. Dat lukte. Maar waarschijnlijk had ‘ie nooit gedacht om dan muziek te spelen van de Duitse metalband Rammstein. Maar toch gaat ook dat gebeuren.
Vanmiddag om 14.00 uur klinken de klanken van Rammstein namelijk uit het carillon van de Grote Kerk in Meppel. Met Mannes Hofsink achter de toetsen.
Hofsink vertelt op Radio Drenthe hoe het zover gekomen is. “De plaatselijke muziekvereniging hield een veiling. Eén van de kavels was: een verzoeknummer op het Meppeler carillon. Toen dacht iemand, die wil ik hebben en dan wil ik een paar nummers van Rammstein horen!”
Hofsink wilde wel meewerken. “Maar ik kende die hele band Rammstein nog niet. Het was een grote uitdaging. Ik dacht: ‘oké…’, Ik moet zorgen dat ik veel tamtam ga maken op dat carillon. Maar wel zorgen dat er een herkenningstune in zit voor de luisteraar. Dat is mijn uitdaging.”
Hofsink verwacht dat het wel heftig wordt. Hij speelt drie nummers van Rammstein: Mein Herz Brennt, Engel en Sonne.” Bron: site van RTV Drenthe
Ik wist het niet, maar anders had ik ook niet kunnen gaan ivm mijn werk. Ja, werk gaat nu eens voor Rammstein. Dat is lange tijd anders geweest, i know.
Toch ben ik nu bij thuiskomst wel gelijk gaan zoeken, et voila, ik heb het gevonden. Hier de beelden:
Eerlijk is heerlijk, ik had hiervoor best onderaan de kerk willen staan. Het klinkt waanzinnig goed! Vooral de laatste, Mein Herz Brennt. Maar ach, muziek van Rammstein klinkt voor mij altijd geweldig!
Onlangs schreef ik in mijn blog op Mantelzorgelijk over hoe Freddie Mercury en Queen mama en mij nog altijd verbinden. Hierin schreef ik ook dat dat ik de filmtrailer met haar had gezien en ik daar al wel genoegen mee zou nemen en de film dan wel thuis zou zien tot hij op dvd uitkwam. Toch kroop het bloed waar het niet gaan kon en vanmiddag zijn geweest. Daarom mijn verhaal hierbij en ook wat ik ervan vond. Voor het verslag over het met mama bekijken van de filmtrailer kun je op deze link 
Dat ik weekverslagen zal bloggen en dan even 3 weken niets doe. Ik was even heel druk. Mijn tante ging met pensioen en ik wilde er persé bij zijn. Al heel lang wist ik wat ik wilde gaan doen en dat zou ik zelf maken. Nu was ik wel op tijd begonnen, maar steeds was er iets anders, wat inhield dat ik mijn cadeau op het laatste moment heb gemaakt. Ik zou op donderdag om half tien van huis en mijn cadeau was woensdagavond af om exact 23:13 uur. Daarna moest ik mijn spullen nog pakken, nog eten en uiteraard gaan slapen. Ik hoorde in mijn herinneringen mijn ouders nog roepen, ‘Wacht dan ook niet altijd tot het laatste moment!’ Natuurlijk hadden ze gelijk gehad, maar onder hoge druk haal ik wel de mooiste resultaten en dus nu ook. Wel bedenk ik me altijd dat ik de volgende keer echt eerder ga beginnen. Nou goed, ik ken mij, dan ligt het bijvoorbeeld een week klaar en dan bedenk ik me op het laatste moment om toch iets te wijzigen. Kortom, het is de aard van dit beestje.
Vandaag kreeg ik van meerdere personen een bericht over mijn favoriete Duitse helden, Rammstein. Het ging niet over een optreden van de band zelf. Nee, ik las het volgende in het bericht: