Auteur: Dyez

Mijn Favoriete Boeken

Laat een reactie achter


Het zal in 2006 zijn geweest. Ik was net gescheiden en had aan de vrienden van mijn ouders in Berlijn gevraagd of ik twee weken naar ze toe mocht. Ik wilde er even tussenuit. Dat was prima, alleen waren ze op dat moment zelf in hun huis in Napels. Daar mocht ik ook naartoe, maar ik wilde zelf liever naar Berlijn. Zo gezegd, zo gedaan. Ze zouden de sleutel voor me achter laten op de bekende plek en dan had ik hun woning voor mij alleen. Daarop besloot ik dan nog even langs de bibliotheek te gaan, want dan kon ik wel een paar boeken meenemen.
In de bibliotheek viel mijn oog op de titel “Hotel Quadriga”. Dat zegt je misschien nog niets. Een Quadriga is een vierspan van paarden voor de strijdkar die vaak gebruikt werd in amfitheaters in de Romeinse tijd. Je kunt zo’n beeld vinden op de Arc de Triomphe du Carrousel in Parijs, maar ik herkende het gelijk van de Brandenburger Tor uit Berlijn! Op de achterflap las ik dat dit boek zich in Berlijn afspeelde en zonder verder te lezen nam ik het mee. Nog niet wetende hoe dat boek mijn vakantie zou gaan beheersen…. Lees meer

Alzheimer: Nick Helpen Met Zijn Werkstuk

2 reacties

Onlangs was Nick, mijn stiefzoon, een weekend bij ons. Hij had een vraag aan me. Voor school moest hij een werkstuk maken over Alzheimer en dat voor de klas presenteren. Nick loopt stage in de zorg, vandaar het onderwerp. Hij vroeg of ik wilde helpen en specifieker, ‘Mag het over jou en je moeder gaan?’ Ja natuurlijk mocht dat, ik help graag en om Alzheimer bekender te maken bij jongeren, daar draag ik graag mijn steentje aan bij. Ik vroeg hoe hij het wilde doen en hij wilde me graag vragen stellen. Prima. Als hij vragen had bedacht dan zou ik ze beantwoorden. Niet via de computer, zodat ik mijn antwoorden terug zou tikken. Nee, hij moest zelf zijn verslag maken! De volgende dag riep hij me, hij had de vragen af. We gingen samen zitten. Hij met zijn laptop op schoot om mijn antwoorden in te tikken en ik aan de koffie om zijn vragen te beantwoorden. Om eerlijk te zijn, het was heel gezellig en dit heeft mij heel goed gedaan. Waarom het me goed deed, was om er met hem over te praten. Nu heeft hij er al alle begrip voor, maar toch heb ik hem nu meer verteld dan hij al wist. We hebben een hele goede band, en dit versterkt die band alleen maar. Toch ben ik meest trots op Nick. Hij koos er niet voor om alles op te zoeken in Google, maar juist om een persoonlijk verhaal door te geven. Deze trotse stiefmoeder deelt daarom, met zijn toestemming, zijn verslag!  

Interview met Dyezzie over haar moeder met Alzheimer

Voor mijn verslag over Alzheimer heb ik mijn stiefmoeder Dyezzie 7 vragen gesteld. Dyezzie haar moeder heeft het. Dyezzie schrijft ook iedere week over haar moeder en wat er allemaal gebeurt door de ziekte met haar moeder. Dat doet ze op www.mantelzorgelijk.nl

Dyezzie jou moeder heeft Alzheimer. Hoe kwam je erachter?

Het begon met kleine dingen. Ze kookte graag, maar had daar minder zin in. Was het vroeger uitgebreid, het werd vaak hetzelfde en het moest vlug klaar zijn. Lezen en puzzelen deed ze ook graag, maar in puzzels had ze geen zin meer en ze keek liever televisie dan dat ze een boek las. Ze zei dat het laatste aan haar ogen lag. Daarnaast begon ze vaker hetzelfde te vertellen. Ikzelf praat graag en de leukste verhalen vertel ik vaker, dan zei ze vaak dat ik het al verteld had. Nu deed ze dat dus zelf.

Ben je toen met haar naar de dokter gegaan?

Ik woonde te ver weg om mee te gaan naar de huisarts, daar was ze alleen naartoe. Hij zei dat ze naar het ziekenhuis moest voor onderzoeken. Voor de onderzoeken heb ik vrij genomen en ben ik met haar mee gegaan. Ze moest testen maken. Zoals bijvoorbeeld de cijfers van de klok in een leeg rondje tekenen. Mensen die lijden aan dementie kunnen dat namelijk niet meer. Het lukte mijn moeder ook niet. De 12 stond bovenaan, maar waar normaal de 8 in de klok voorkomt daar stond de 11. Ze kreeg allemaal testjes, waarvan wij zeggen dat ze voor groep 3 en 4 van de basisschool zijn. Dat ging niet goed. Na ook een lichamelijk onderzoek en een MRI-scan van haar hoofd werd gezegd dat ze Alzheimer had.

Dat is erg! Hoe was dat voor je moeder en voor jou?

Mijn moeder had het gehoord en nam dat redelijk goed op. Ze kon er niets aan doen en dat is natuurlijk ook zo. Ik schrok heel erg en begon op internet naar verhalen te zoeken van anderen die er ervaring mee hadden. Ik vond echter meer informatie over de ziekte, maar dat wilde ik toen nog niet weten. Zeg maar dat ik me er een beetje voor verstopte. Ik ben uiteindelijk zelf begonnen om erover te bloggen voor Mantelzorgelijk zodat anderen mijn ervaringen kunnen lezen. Dat vond mijn moeder ook goed. Dat kon ze toen nog zelf zeggen.

Wat is Alzheimer eigenlijk?

Alzheimer is dat je hersenen langzaam afsterven. De hersenen sturen al de functies in een lichaam aan. Zoals lopen, iets pakken, praten, kijken, ruiken, horen, eten en noem maar op. Alles komt voort uit de hersenen. Als ze afsterven vallen die functies dus een voor een uit. Vaak begint het met het vergeten van dingen. Dingen die kort geleden zijn gebeurt. Vandaar dat ze ook wel zeggen dat mensen die lijden aan Alzheimer terug gaan naar hun kindertijd.

Dus ook bij jou moeder. Wat is er al uitgevallen?

Als eerste wist ze dingen niet meer die net gebeurt waren. Ik belde haar eens toen de bel ging. Ze hield me aan de telefoon, maar legde die even weg. Op het moment dat ze klaar was hoorde ik haar roepen naar me, ze riep dat ze de telefoon niet meer kon vinden. Haar hobby’s kon ze dus ook al snel niet meer doen, want ze kon zich niet meer concentreren op boeken. Ze kon zich dus ook niet meer concentreren op puzzels en ze vergat hoe ze bijvoorbeeld spaghetti maakte. Het is ook voor gekomen dat ze mij niet herkende als haar dochter, maar als haar moeder. Ze begon ook dingen te vertellen die niet gebeurt waren, dat zijn waanideeën. Inmiddels kan ze ook niet meer zelf eten en moet ze daarmee geholpen worden, ze draagt een luier omdat ze vanuit de hersenen niet meer dat teken krijgt dat ze naar de wc moet. Ze kan zichzelf niet meer aankleden, wassen, haar eigen tanden niet meer poetsen en ze is al heel veel woorden vergeten zodat ze niet meer kan zeggen wat ze bedoelt. Als laatste, dat hoort er ook bij, mijn moeder is extreem dun, want ze is heel veel afgevallen.

Hoe gaat het nu met haar, maar ook met jou?

De laatste tijd huilt mijn moeder heel erg veel. De laatste keer dat ik bij haar was, was het bijna alleen maar. Zelf zeg ik vaak dat ze in de Alzheimer-mist staat. Door die mist ziet ze dingen niet meer, hoort ze het niet meer en raakt iets haar niet meer. Ze staart steeds vaker voor zich uit. Ik praat niet meer met haar, maar tegen haar. Zij kan het namelijk niet meer. Als ik haar een korte vraag stel, bijvoorbeeld of ze nog chocolademelk wil, en ze zegt DAT, dan bedoelt ze ja. Als ik zeg dat ik van haar hou en zij zegt, MOOI JIJ, dan weet ik dat ze wil zeggen dat ze ook van mij houdt. Hoe het nu met mij gaat. Wij zaten laatst samen te praten en toen zei jij tegen me, dat wanneer jou moeder dit zou hebben jij wel depressief zou zijn. Nu vind ik depressief een groot woord, maar ik ben inderdaad wel heel verdrietig en ik huil vaker dan voorheen. Dat is ook niet gek, het is mijn moeder en het doet me pijn om haar te zien lijden.

Heb je tips voor andere kinderen enzo als hun opa, oma, vader of moeder aan deze ziekte lijdt?

Ja, ga kijken wat ze nog wel kunnen doen en ga herinneringen maken. Neem ze bijvoorbeeld in een rolstoel mee naar buiten en ga wandelen, maak foto’s, ga een fotoboek voor diegene maken met allemaal foto’s van toen zij jong waren en wat ze hebben gedaan. Dat is namelijk goed voor jezelf om alles te verwerken en je kijkt er later goed op terug. Wat ook belangrijks is, als ze dingen zeggen waarvan je weet dat het nooit gebeurt is. Ga er dan niet tegenin maar zeg ja en stel eventueel vragen. Als je namelijk zegt dat het niet zo is kunnen ze boos worden en kunnen ze zich onveilig bij je gaan voelen. Als laatste, neem tijd voor jezelf! Neem op tijd je rust en hou je verdriet niet vast maar huil eens goed uit. Doe je die dingen niet dan wordt het dubbel zo zwaar voor je!

Taboe: Familieruzie & Zorg (3)

Laat een reactie achter

Voor de kerst schreef ik over dat ik bij mama was en zij nog sliep. Het was half tien en samen met de begeleidster liep ik naar haar kamer. Op het moment dat de deur open ging zat mama rechtop in bed heel hard te huilen. Als een klein kind, helemaal overstuur, alsof ze een nachtmerrie had gehad of bang voor monsters was geweest. Mama vragen wat er was loste niets op, want mama weet dat niet meer. Het idee van het monster kan ik het beste plaatsen, dat monster is meneer Alzheimer namelijk. Lees meer

Zum Geburtstag Meinen Vati

2 reacties


“Hallo Mein Liebling!

Da bin ich wieder! Het is de dag dat ik stilsta bij mooie herinneringen aan jou en en aan ons, want het is je geboortedag. Inderdaad een kleine week na mijn verjaardag. Nee wees niet bang, ik ga niet zingen voor je, althans niet online, ik heb dat uiteraard al wel gedaan gewoon in woonkamer met mijn gezicht naar de lucht gericht. Zo heerlijk het zonnetje in, want die schijnt volop vandaag. Waar ik gelijk even een opmerking bij wil maken, dat ik gaarne even een wolk aan de hemel zou zien, gezien ik je nu ‘Papa op je wolk om me heen’ noem. Het is wel handig dan zie….

Sommige mensen zullen zich wellicht afvragen waarom ik in het Duits naar je begin. Wij waren gek op Duitsland. Mama, jij en ik, alle drie. Onze favoriet was Berlijn en de nummer twee was in plaats van IN gewoon GEHEEL Duitsland. Samen hebben jullie mij die band met Duitsland gegeven. We kwamen er bij vrienden van jullie sinds ik een baby was. Je noemde mij een ‘Tsjetter’, een Friese benaming voor iemand die graag praat, want dat deed ik (en nog). Daarom was het niet gek dat ik ook vlug leuk Duits begon te babbelen. Het was dan ook helemaal niet gek dat zodra ik Duits op school kreeg ik aanzienlijk voor liep op mijn klasgenoten. Het was voor mij te saai en er werd besloten dat ik de boeken kreeg van het jaar erop. De lessen deed ik normaal mee, maar ik maakte het huiswerk van een jaar verder. Gezien ik op de lagere school flink gepest was vonden jullie het beter dat het niet zou opvallen. Zo beschermend waren jij en mama dan.

Je was trouwens erg trots op mijn taalgevoeligheid. De eerste keer in Bulgarije bij Opa en Oma (je moeder was net zo’n “Tsjetter”, dus dat had ik van geen vreemde) begon ik op mijn tiende spelenderwijs woordjes te leren. Gezien het Cyrillische schrift vond ik het leuk om te kijken hoe je die woordjes dan zou schrijven en daarom schreef je het Cyrillische alfabet voor me op. We liepen eens door het centrum van Veliko Ternavo toen zich dat nu net tegen je keerde. Ik had gevraagd of ik een ijsco mocht. Je had gezegd dat ik moest wachten, want in de buurt was geen ijssalon. Ik hield je staande, stak mijn wijsvinger uit en zei, ‘Kijk dan wat daar staat!’ Er stond: сладолед . En ik ging verder, ‘Dat is het woord Sladoled, en dat betekend ijsco!’ Je begon heel hard te lachen en riep mama, ‘Pop, moet je dit horen, Die (was ook een bijnaam van je voor me) is ook niet gek!’, en je deed het verhaal. Wat er daarna gebeurde was een logisch gevolg. Jullie beloonden me met een ijsco. Ja, die had ik tenslotte wel verdiend voor mijn inzet!

Eten was ook wel iets bij ons. Als kind lustte ik weinig, maar naarmate ik ouder werd begon ik veel te lusten. Ons motto was, ‘Hoe heter, hoe beter!’ Wat vonden we het leuk om elkaar af te troeven hierin. Ik was een jaar of 30 toen je moest toegeven dat ik meer aankon. Het was in een Indiaas restaurant geweest. Het meest pittige was de Vindaloo. Die wilde jij, met lam. De ober waarschuwde je en je zei dat het goed was. Daarna vroeg hij aan mij wat ik wilde en de ober en jij keken me met grote ogen aan toen ik rustig zei, ‘Hetzelfde als mijn vader alstublieft.’ Op het moment dat het geserveerd werd zei je tegen me, ‘Succes Schatzi!’ en ik zei terug, ‘Jij nog meer Liebling!’
Het was een komisch tafereel. Ik zat heerlijk rustig te eten en hield mijn gezicht in de plooi, ook al kwam de stoom uit mijn oren en had ik geen neushaar meer over. Bij jou brak het zweet uit en je bleef met je servet je voorhoofd afvegen. Je kreeg je bord ook niet leeg, maar ik had niets laten liggen. Mama wilde een hapje van je proeven en vroeg zich af of wij überhaupt nog een maag zouden hebben. Iedereen was klaar en de ober kwam de tafel leeg ruimen. Hij keek naar mijn bord en zei, ‘Dit heb ik nog nooit mee gemaakt, dat een Europese vrouw dit compleet op eet. Mijn complimenten!’ Hij wilde jou bord pakken, toen je zei, ‘Ik heb met haar van bord geruild.’ Jullie vrienden die mee waren, mama en ik schoten allemaal in de lach. Dat was zo jij!

Je vond het trouwens nog leuker als ik voor je kookte. Met name van de Turkse keuken. Dan genoot je! Je zei nooit hardop hoe je het vond, je gaf me een knipoog of je stak je duim omhoog. Ik had je eens gevraagd waarom je dat deed. Je antwoord was, ‘Jij brengt me de smaken van vroeger, zoals mijn moeder kookte, terug!’ Dat is echt het allermooiste compliment geweest wat ik ooit gekregen heb op mijn koken. Logisch, die kan ook niet overtroffen worden.
Nu had ik trouwens de koksopleiding gedaan, maar niet afgemaakt. Wel deed ik graag mee aan kookworkshops, op voorwaarde dat het anders dan anders was. Jij had me als kind kreeft leren eten en zo kwam het dat ik ook dat wilde leren. Ik had het gedaan en je zei dat je mij wel eens kreeft wilde zien klaarmaken. Goed, ik was na die workshop er wel klaar mee geweest, want ik vond het gruwelijk om de kreeft te doden. Het smaakte goed, maar de manier waarop was erg heftig. Toch nodigde ik mama en jou uit te komen eten. Mama wilde het niet zien, maar jij ging mee naar de keuken. De kreeft lag klaar op de snijplank. Wat jij niet wist, ik had de kreeft al verdoofd door ‘m in de vriezer te leggen. Veel beweging zat er dan ook niet meer in. Met een knoop in mijn maag zou ik beginnen. Jij vroeg waar de pan was en begon grapjes te maken. Ik pakte echter mijn grote keukenmes en sneed de elastieken door. Daarna pakte ik de kreeft voorzichtig beet en hield de punt erboven, ter hoogte van de nek/kop, met de snijkant richting de kop. Zo zou hij in een keer dood zijn, dat kokende water was gruwelijker was mij geleerd. In een beweging drukte ik de punt naar beneden en haalde ik mes het naar voren door de kop. De kreeft deed zijn laatste lome bewegingen en het was einde oefening voor ‘m. Daarna legde ik ‘m op de ovenschaal waar de groenten al op lagen en zette ik het in de voorverwarmde oven. Ik was klaar en keek naar je. Je stond me met een wit weg getrokken gezicht aan te kijken, en riep, ‘Sadist!’ Verbaasd keek ik je aan, ‘Jij wilde toch kijken, mij dit zien doen?’ Later hebben we heerlijk zitten eten, je deed je duim omhoog naar me. Mama hebben we nooit verteld hoe het klaargemaakt was. Later zei je wel, ‘Dat je het kon! Van jou had ik DAT echt nooit verwacht! Oma kon het ook en echt, ook die smaak kreeg ik terug van vroeger!’ Ik ben er nog steeds niet trots op hoor pap, ook al kan ik zeggen dat ik kreeft kan bereiden en was je compliment weer werelds.

Om in stijl van het eten te blijven eten we vandaag wel wat ik het allerlekkerste vond wat jij kon klaarmaken. Als je wist dat ik kwam maakte je dat dan ook met veel liefde voor me klaar. Ja natuurlijk pap, het is Oma’s Bulgaarse Witte Bonensoep. Er is niets engs, gruwelijks of gevaarlijks aan, gewoon heerlijk! Als je tijd hebt kom dan even op de wolk langs en ruik hoe heerlijk het hier in de keuken ruikt!

Herzlichen Glückwunsch Mein Liebling!
Ich Lieb Dich!

Liefs,

Dein Schatzi!”

1 2 3 4 5 … 131