We zijn alweer bijna halverwege januari en ik heb nog niet de moeite genomen om even een blog te schrijven. Daarom ga ik er nog maar even voor zitten.
Op 1 januari zijn we even bij mama geweest. Ze had kort ervoor een kleine epileptische aanval gehad, maar ze was niet in bed geraakt zoals de vorige keer. Ze zat lekker aan tafel te eten toen ik binnenkwam. Van de zorg kreeg ik ook een broodje zodat we even samen konden eten en daar ben ik ze dankbaar voor. Mike had de auto weggezet en kwam even later ook binnen. Ze lachte hem toe toen hij binnen liep. Even later ging hij een rondje Franeker doen en was ik samen met mama. Ik heb haar gezicht ingesmeerd en zachtjes gemasseerd. Later deed ik dat bij haar handen. Als een kat zat ze te spinnen. Lijkt zoiets klein, tegenwoordig is het een groots iets om te doen en we hebben persoonlijk en lichamelijk contact. Voor beide is dat dus heerlijk.
Op mijn werk was ik gevraagd om tijdens de de Nieuwjaarsreceptie met de familie van de bewoners iets voor te dragen uit mijn blogs. Ik heb een tijdlijn gemaakt van het verloop van mama’s ziekte en hierin verteld wat er was gebeurt en hoe ik dingen op had gepakt. Hierin bracht ik het onderwerp herinneringen maken naar voren onder de titel “Een Zwarte Periode Goed In Te Kleuren”. Dat ik dit doe is eigenlijk nog het meeste om straks niet terug te hoeven kijken op een nare rot periode. Dat is het toch al, maar ook hier probeer ik het beste uit te halen. Puur voor mijn persoonlijke verwerking. De rouwperiode begint eigenlijk meteen, zodra je van een dierbare weet dat deze ongeneeslijk ziek is.
Ja ik was wel nerveus hiervoor. Het viel me tegen dat ik niet achter een spreektafel kon staan, want door mijn zenuwen en omdat ik het koud had, stond ik te trillen. Maar goed, mijn verhaal kwam luid en duidelijk over. Na de tijd zei men dat ze er herkenning in hadden gevonden en er ook iets aan hadden. Dit is exact het doel wat mama en ik hebben, dus ik ben trots op mezelf en als mama dit gezien had zou ze nog veel trotser op me zijn geweest. Ach, zij niet alleen, papa ook. Hij keek vanaf zijn wolk mee en zal me hebben geholpen zodat ik aan het einde niet emotioneel werd. Daar was ik namelijk het meest nerveus over.
Nu neem ik papa trouwens altijd mee als ik iets spannends heb. Hoe ik dat doe? Ik heb zijn luchtje gekocht. Dat spray ik op een tissue en deze vouw ik op en stop ik in mijn beha, aan de kant van mijn hart. Hoe simpel kan het zijn. 
En dan nog mijn vondsten. Ach ik ben weer zo blij als een kind. Wat velen niet van me weten, maar ik ben dol op tweedehands kleding. Mama en tante Josje zamelden vroeger kleding in voor een gezin Roemenië. De kleding werd altijd echter eerst nagekeken, op of het allemaal heel was en er geen vlekken in zaten. Ik ben heel nieuwsgierig van aard en ik was daar dan ook altijd graag bij. Zo vond ik er eens een geweldig mosterdgeel jurkje, een overgooier (rare naam voor een jurkje, maar swoah) eigenlijk. Je ziet ‘m inderdaad op de foto. Nu was ik op zoek naar de foto waar ik ‘m draag, maar op beide pc’s was die niet te vinden. Goed, hij staat echt geweldig met een zwart shirt met een col eronder, zwarte kousen en zwarte laarzen. Zo droeg ik dat ook op een Beatle-avond in Zoetermeer destijds. Een Beatle-fan vroeg me hoe ik aan dat jurkje kwam. Eerlijk als ik ben verklaarde ik dat hij uit de zak voor Roemenië kwam en meteen bood de man me geld om het over te kopen van me. Nee, dat is niet door gegaan, want ik doe ‘m niet weg.
Oké, nu was ik nog op zoek naar een trui zonder werkjes of een print, gewoon effen. Deze om naar mama aan te kunnen hebben. Mensen met dementie kunnen diepte anders zien. Werkjes of prints kunnen dan afleiden. Dat blijkt ook wel, want heb ik iets met een print aan dan zit ze wel eens aan me te plukken. Natuurlijk is dat niet erg, maar als mijn kleding effen is hou ik haar aandacht beter bij me. Nu was ik dus even gaan kijken in de vintage-shop bij ons om de hoek. Ik had maar een trui nodig, maar voor 12,50 euro heb ik er dan 2. Een koningsblauwe van lamswol en een gebroken witte van katoen. De laatste is echter link voor me, gezien ik onhandig van aard ben. Hieronder kunt u beide truien bewonderen:
Als laatste nog even wat me opviel in het nieuws. Uiteraard zijn dat die Nashville-verklaringen. Nee, ik heb dit niet doorgenomen. Toch weet ik dat erin stond hoe Christenen zouden moeten omgaan met het huwelijk en seks, dat gelijke liefde afgewezen wordt en die verklaring wordt gezien als een homohaatmanifest. De makke schapen gingen tekenen. Het is toch weer eens te idioot voor woorden. Wat een treurig bestaan moeten zulke mensen hebben, denk ik dan. Ik ben zelf hetero, voor als men me in een hokje wil duwen. Ik ben geen Christen en dat zal ik ook niet worden door dit soort idioterie. Liefde is liefde, en dat moet ieder voor zich weten. Dat is de natuur. Wat niet natuurlijk is, is een huwelijk. Dat is bedacht door de mens en vanuit een geloof. Gelijke liefde is geen ziekte. In een verkeerd lichaam zitten is dat ook niet. Wat echter wel een geestesziekte is, een fobie! Die heb je in hele vele vormen. Toch is de meest bedreigende vorm ervan als het andere mensen betreft, zoals daar dus is de homo- en/of transgenderfobie. Dat men zich ook bemoeit met het (liefdes-)leven van anderen, dat is ook ziek. Die mensen zouden behandeld moeten worden. Daarnaast de geloven ook. Die oordelen maar over gelijke liefde. Wat me er als eerste in stoort is dat heel wat jonge jongetjes en meisjes zijn misbruikt door geestelijken en dan vaak van hetzelfde geslacht. Daarnaast, men kan er wel tegen zijn, maar spreken ze uit eigen ervaring? Zielig he, om te oordelen over iets dat jezelf niet hebt ervaren. In geval van de geestelijken die homoliefde veroordelen, die moeten gelijk uit hun functie gezet worden. Die geven het slechte voorbeeld tenslotte. Het is te triest en te zot voor woorden! Wat een wereld zeg. Nee, zo’n mak schaap wil ik niet worden. Om dat gemekker maar te voorkomen hou ik het dus maar bij lam, gezien mijn “nieuwe” lamswollen trui.
Een goed weekend!
Eigenlijk begon het door het winnen van een boekenbon. Laat ik meteen zeggen, de boekenbon heb ik nog. Ik koop eigenlijk geen boeken meer, ik haal alles uit de bibliotheek. Door die boekenbon begon ik eens na te denken welk boek ik nog eens wilde lezen. Ik volg die rechtszaak namelijk. Die avond kwam de trailer in beeld, RTL 4 zou op 6 januari beginnen met de zesdelige serie Judas, naar het gelijknamige boek van Astrid Holleeder. De volgende dag checkte ik de site van de Centrale Bibliotheek van Den Haag en het boek Judas was aanwezig. Ik haalde het op, maar moest nog wat dingen doen en begon dus voor het slapengaan te lezen. Meteen werd ik het boek ingezogen. Doordat ik hondsmoe was heb ik het vlot aan de kant moeten leggen. Nu ben ik altijd vroeg wakker, en ik begon direct weer met lezen. Aan het einde van de dag was het uit.
Ja dat hangt ervan af. Als je me vraagt of ik bang voor de dood ben. Nee dat ben ik niet. Dood gaan we allemaal, dus dan lijkt mij die angst niet redelijk.